Hoaxing it
"Spijkerjasje slijt van spijt na gelang het aantal jaren dat zij trouw draagt.
Ik zag niet alle scherven op de bodem van, toen wij sprongen.
Probeer je al jaren te beschermen. Misschien is dat wel het grootste kwaad dat je ooit is aangedaan.
Was zo bang je te verliezen dat het de keuze om een ander over mij te verkiezen des te makkelijker maakte.
Maar, op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, uitgestrekte hand, witte vlaggen wapperende en al, alles vergeten en vergeven.
Soms hoor ik de vingers tikken op het scherm en voel ik het al. De zwarte vlakte is zo dor en droog, eindeloos.
Verborgen zorgen morgen pas mededelen wat vandaag genotificeerd oplichten zou.
Zo begint het.
Stiekem want het is niets. Tot het wel, meer dan, niets.
Maar, op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, hoogste hakken en paarse strings die de heupen omlijnen met touwen en al, alles wat ooit de arrogantie van onze hoop en verbinding karakteriseerde.
Zo zonderen de dagen zich steeds slomer en zien wij elkaar steeds minder, steeds langer.
Alsjeblieft, volg mij, de nacht in, liefste.
Ik zal niet meer bang zijn, spring in het veld en vlieg zonder brevet.
Ook al kan ik me je hart niet langer herinneren zoals zij hoorde en voelde, de zomer duurt te lang, parkbankjes te velen, roepen mij dagelijks, dat er hier nog een marker permanent is gekleurd.
Geen klefheid beplakt zoals in het steegje achter de Emmasingel.
Maar op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, dekbedden vertrouwende en gesprekken hunkerende over banken gedrapeerd met een twaalf jaar tellend glas.
Ik dacht gisteren eventjes, opslag, dat het hart, een korte plagerige glimlach zag, zoals toen wij nog veranderde voor het beteren, nog konden overleven op de lust naar liefde en de hoop van harte oprechtheid als belangrijkste ingrediënt.
Verdomme, stop de auto toch langs het voetpad gebied mij om in te stappen en rij plankgas, naar ooit, toen het beter was dan dromen."
Ik zag niet alle scherven op de bodem van, toen wij sprongen.
Probeer je al jaren te beschermen. Misschien is dat wel het grootste kwaad dat je ooit is aangedaan.
Was zo bang je te verliezen dat het de keuze om een ander over mij te verkiezen des te makkelijker maakte.
Maar, op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, uitgestrekte hand, witte vlaggen wapperende en al, alles vergeten en vergeven.
Soms hoor ik de vingers tikken op het scherm en voel ik het al. De zwarte vlakte is zo dor en droog, eindeloos.
Verborgen zorgen morgen pas mededelen wat vandaag genotificeerd oplichten zou.
Zo begint het.
Stiekem want het is niets. Tot het wel, meer dan, niets.
Maar, op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, hoogste hakken en paarse strings die de heupen omlijnen met touwen en al, alles wat ooit de arrogantie van onze hoop en verbinding karakteriseerde.
Zo zonderen de dagen zich steeds slomer en zien wij elkaar steeds minder, steeds langer.
Alsjeblieft, volg mij, de nacht in, liefste.
Ik zal niet meer bang zijn, spring in het veld en vlieg zonder brevet.
Ook al kan ik me je hart niet langer herinneren zoals zij hoorde en voelde, de zomer duurt te lang, parkbankjes te velen, roepen mij dagelijks, dat er hier nog een marker permanent is gekleurd.
Geen klefheid beplakt zoals in het steegje achter de Emmasingel.
Maar op zijn minst, deed ik mijn best toch.
Ik wil dat je weet, dat dit mijn poging is, dekbedden vertrouwende en gesprekken hunkerende over banken gedrapeerd met een twaalf jaar tellend glas.
Ik dacht gisteren eventjes, opslag, dat het hart, een korte plagerige glimlach zag, zoals toen wij nog veranderde voor het beteren, nog konden overleven op de lust naar liefde en de hoop van harte oprechtheid als belangrijkste ingrediënt.
Verdomme, stop de auto toch langs het voetpad gebied mij om in te stappen en rij plankgas, naar ooit, toen het beter was dan dromen."
Comments