Is het genoeg als er nooit vrede komt?

"Zoete zoutelanden zoenen de kustlijnen van dijbenen en heupomlijningen.
Ongeacht het weer, altijd mijn zomerliefde.
Augustus, 12 maanden per jaar, rood op het balkon, blote voeten en mesh kriebelend langs de blote billen.
Er waren geen plannen want alles werd geannuleerd zodra er tien minuten te winnen, het zint me.
Hij strijkt de vingers over de schaam, streek.
Openbare speelruimtes voor volwassenen met een kinderlijke zoektocht naar een antwoord op het vraag "maar wie ben ik dan?"
En hier sta ik in de deuropening, ik weet dat mijn woorden schieten om te doden zodra zij aan mij ontsnappen, de wijsvingers zo stijf van het eindeloze alert en klaar zijn om de trekker over te halen.
Ik smeek je vertrek uit het novemberistische met me, geen dubbele enkelingen of geillusioneerde verantwoordingen meer.
Mag ik je in rood zien? Met geurtje op en pluisjes loze hiaten, al met het gordijn op half elf naar buiten tuurend appende "ben je al geland?"
Vroeger telde je als een kind de seconden af. Wachtte ik soms net achter het hoekje, genietende, van hoe ongedurig de blik over straat verdwaalende naar een schimmering van 20 denier met half afgebakende nagellak.
Kun je nog ommekeren naar prominente park picknicks in Phillips doolhoven en cappuccino snorren sonnerende schaterlachjes tijdens ratelgrage rondjes in achten?
Er is niets zoals de tijd nemen, om de vrouw die te ver ging aan de paardenstaart terug te trekken en op haar plaats te zetten, maar je probeerd niet eens meer.
Ik wil nooit het beste meisje uit de klas, maar wel de brutaalste van braverikken.
Als het curriculum onder mijn bewind staat dan zal de curatele de cursus omvormen tot consensus.
Hoe groot de duivel des details dan ook, verdomme, je hebt een kameraad in mij.
"Wil je nog een keer buitenspelen? Toe, zet het gekke hoedje op het hoofd en noem me Alice."