A Forest - Ki - Christian Löffler.

"Een prachtige bos,
Misschien zo eentje,
Die het er niet laat doen,
Of wij de bomen nog kunnen zien,
Wij weten toch, voelen dat ze staan,
Geworteld tot diep in de gronde,
Waar zij werden geplant,
Dat wij ringjaren aan haar bast niet kunnen onttrekken,
Haar moeten omkappen opdat wij pas bij het zien van de kern, de sporen kunnen onderzoeken en het antwoord kunnen ontleden aan de ruimte tussen iedere lijn die getrokken werd,
Dat hoogte en breedte weinig te maken heeft met hoeveel zij hebben doorstaan,
Dat zie je er niet aan af, in de stand van zaken,
De eerste dagen van september voelen als de zomer, mag oktober, liefste, lente zijn? 
Dat wij genoodzaakt de schoonheid van bloesem onder ogen moeten komen,
Het blad dat groeide bij iedere notie, is immens, vult zakken, containers maar zo veel meer tuinen dan handen,
Waar de sporen van haar val toch altijd de kleintjes, voor vrieskou zullen beschermen,
Ook als wij enkel het bos,
En nooit de boom zien."