"歌舞伎, kabuki"

"De broeken zijn te kort.
Op het podium.
Te veel enkel.
De broek is te kort.
Ik had het nog zo gezegd.
En zij meende het.
Jij weet het. Ik weet het.
Ongetwijfeld.
Er zouden meer sokken moet zijn.
Meer stof.
De ritsen. De knopen. De alles onder het goed. 
Enkel de enkel en ik vertrek.
Wij proberen monotoon te praten.
Laat er vooral geen seks.
En al helemaal geen liefde.
Te herkennen zijn.
Toch. De rollen. De muren zijn vals.
Wij weten erachter te verdwijnen.
De broeken zijn te kort.
De voeten ze staan erop.
Ontbloten te snel.
Dwingen gekust worden af.
Mijn lippen zweren dat dit het laatste was.
Maar verzoenen zich zo veel liever.
De kuiten. Als het maar niet de kuiten zijn. Bemoedervlek het me niet. 
Ze zijn te zichtbaar.
Ik wil je meenemen.
Uit winkelen.
Winterwaar.
Lange broeken en degelijke sokken.
Geen gaatjes, geen naadjes.
Ondoorgrondelijke stof.
Ik zal mijn ogendichtknijpen.
Want de broeken.
Zij had het nog zo gezegd.
En ik meende het.
De broeken ze zijn te kort.
En er zijn te veel enkeltjes,
Die enkel op ons.
Iedere enkele keer staan."