"Prt. 2"

"Tien jaar,
Het is niet eens meer de droom,
Geen verhalen over wie waar had moeten zijn wanneer na een wijn te veel,
Het is rustig hier, iedere feestdag elke viering kijk ik graag,
Vanaf mijn favoriete plekje in de keuken, als het zo druk is toch,
Verstop ik me graag eventjes om te spieken, 
Hoe goed het is,
Te weten dat ik niet droom,
Tien jaar,
Het zouden er veertig kunnen zijn in weet het zeker,
Dat je na al die tijd de gordijnen die er nog inzaten van de vorige eigenaar wil vervangen, ik had gehoopt van niet maar logisch,
Ik vertel je nog altijd later erop terugkomend wanneer, 
Wanneer ik verliefd werd op het huis, ons huis,
Giechelend over hoe ongelijk je had, blind vertrouwen op wie je bent en vanzelfsprekend gaan vinden, mijn lief, het is anders,
Ik weet het ik kende ze allebei in vorige levens, 
Vertrouwen, jou, ik ben eraan gehecht geraakt, maar nooit al zijn het veertig jaren zal zij vanzelfsprekend zijn, met een klein stotteraartje als het mijn,
Tien jaar,
Het is niet eens meer de droom,
Maar de morgen,
Je ontbijt achterlaten en de schoenen klaargezet, altijd een klein briefje, want ik weet zeker dat er vandaag bijzonder schoon uitziet,
Nog altijd in de eigen taal, want jij spreekt mij het bests, als van nature,
Tien jaar,
Het is niet eens meer de droom,
Maar de avond,
Ook in de winter zo warm,
De stoel staat in de hoek te glimlachen dat zij iedere avond de sokken houden mag,
Regen of sneeuw, storm,
het maakt niets,
Tien jaar,
Het is niet eens meer de droom,
Wij hebben alles al gezien, overwonnen, opgegeven en gevierd,
Het is niet eens meer de droom,
Maar het leven."