X
"Omdat je iets eerst moet ontmoeten voor je het kunt missen.
Dat het voelde alsof ik je al jaren bekeken had, mijn hand al eeuwen in de jouwe besloten zat, ik je al duizendmaal in een dejavu van een dejavu van een dejavu had leren kennen.
Dat 'mijn' en 'het' zijn zo vanzelf mijn hart in sloop, dat ik niet eens zou geloven dat ooit zonder je slaapwandelend rondging. Ik veronderstel dan maar, dat ik altijd zo veel over je droomde, dat je al voor wij elkaar ooit, een herinnering werd.
Als een favoriet muziekstuk dat elke dag tijdens het douchen aangezet wordt, altijd aanwezig in dat wat het van weze pure en solitaire doch gegeneerde meisje, alsnog in al haar kwetsbaarheid, naaktheid, altijd kan voorzien, ongeacht momentum.
Zo nu en dan vraagt hij mij wel eens wanneer wij samen hangende zijn, of "ik niet bang ben..."
Ik denk dat ik bang zou moeten zijn. Geïntimideerd op zijn minst. Dat jij mijn favoriete deken zo vanzelf werd, ik niet meer begrijp hoe ik hiervoor de nacht doorkwam. Dat het verlangen nooit vervangen wordt enkel verbreed naar. Dat ik mijn hart zonder na denken zou opgeven wanneer het jouwe opgegeven is. Dat ik je soms moet vragen wat ik zou doen, omdat je mij als getuigen van het leven, toch soms echt beter kent, dan ik mijzelf. Dat blind vertrouwen op, de enige manier is.
"om je te verliezen?"
Soms. Vaak. Altijd. Ooit. Bijna nooit. Nee joh. Soms. Meestal. Nauwelijks. Ik heb geen idee.
Hoe kan ik je verliezen, wanneer ik je niet kwijt was, toen ik je verloor?
Hij schreeuwde. Ik. Schrok. Dat hij vertrekt als. Maar. Blijft steevast zitten.
"ik weet toch dat je lief bent, maar. Maak je verhaal gewoon af."
Niet sterk genoeg. "ik niet, probeer, wel maak, jij, ik"
"ik weet het, liefje."
Sterker dan.
Sterker dan zwaar weer. Dan stomen. Dan de zee en golven.
Sterker dan het branden van de zon, het te dichtbij vliegende, het zichzelf verliezende en afstand.
Sterker dan wij alleen, dan de rotsen waarop wij kapot slaan, dan de neiging van mijn lippen om van elke lijn een breekpunt te maken.
Sterker dan, slechtse eigenschappen en beroerdste dagen, de smeekbedes en al het beklaagde."
Dat het voelde alsof ik je al jaren bekeken had, mijn hand al eeuwen in de jouwe besloten zat, ik je al duizendmaal in een dejavu van een dejavu van een dejavu had leren kennen.
Dat 'mijn' en 'het' zijn zo vanzelf mijn hart in sloop, dat ik niet eens zou geloven dat ooit zonder je slaapwandelend rondging. Ik veronderstel dan maar, dat ik altijd zo veel over je droomde, dat je al voor wij elkaar ooit, een herinnering werd.
Als een favoriet muziekstuk dat elke dag tijdens het douchen aangezet wordt, altijd aanwezig in dat wat het van weze pure en solitaire doch gegeneerde meisje, alsnog in al haar kwetsbaarheid, naaktheid, altijd kan voorzien, ongeacht momentum.
Zo nu en dan vraagt hij mij wel eens wanneer wij samen hangende zijn, of "ik niet bang ben..."
Ik denk dat ik bang zou moeten zijn. Geïntimideerd op zijn minst. Dat jij mijn favoriete deken zo vanzelf werd, ik niet meer begrijp hoe ik hiervoor de nacht doorkwam. Dat het verlangen nooit vervangen wordt enkel verbreed naar. Dat ik mijn hart zonder na denken zou opgeven wanneer het jouwe opgegeven is. Dat ik je soms moet vragen wat ik zou doen, omdat je mij als getuigen van het leven, toch soms echt beter kent, dan ik mijzelf. Dat blind vertrouwen op, de enige manier is.
"om je te verliezen?"
Soms. Vaak. Altijd. Ooit. Bijna nooit. Nee joh. Soms. Meestal. Nauwelijks. Ik heb geen idee.
Hoe kan ik je verliezen, wanneer ik je niet kwijt was, toen ik je verloor?
Hij schreeuwde. Ik. Schrok. Dat hij vertrekt als. Maar. Blijft steevast zitten.
"ik weet toch dat je lief bent, maar. Maak je verhaal gewoon af."
Niet sterk genoeg. "ik niet, probeer, wel maak, jij, ik"
"ik weet het, liefje."
Sterker dan.
Sterker dan zwaar weer. Dan stomen. Dan de zee en golven.
Sterker dan het branden van de zon, het te dichtbij vliegende, het zichzelf verliezende en afstand.
Sterker dan wij alleen, dan de rotsen waarop wij kapot slaan, dan de neiging van mijn lippen om van elke lijn een breekpunt te maken.
Sterker dan, slechtse eigenschappen en beroerdste dagen, de smeekbedes en al het beklaagde."
Comments