XT

"De man stapt de vloer op. En gek genoeg is een gek als ik het enige dat nodig is om alle onzinnigheid buiten zinnen te laten en eindelijk bij zinnen te komen. Laten wij het eens over de Liefde hebben. Niet De liefde. Maar de Liefde. Snap je? Het soort liefde dat niets met oorlog te maken heeft niet eens genoemd word in het gezegde dat, alles toegestaan is in. Het meest sprekende verschil waar wij nooit over praten wanneer wij liederen schrijven voor, gedichten opdragen aan of het complete erfgoed aan achterlaten. Laten wij het eens hebben over de Liefde. Die stilletjes mint. Die zacht is als een pasgeboren kind. Die zo zoet is als honing. Laten wij het eens hebben over de Liefde die bestaat in de slaap. Die niet onderdoet aan dromen. De weerloosheid, de overgave, het vertrouwen op, dat mensen samen slapen zullen, is toch zo veel fascinerender dan. Dan alles wat ik zag. En mijn ogen hebben voor negen levens geleefd. Zagen het leed en de woede, het bemoederen en verloederen, het breken en stelen, het helen en vereren. Mijn ogen zagen alles, tot zij de jouwe zagen. En zie daar, alles waar blind op gestaard werd, leek plots zo kleurloos, De liefde in jaloezie bleek niet zo liefdevol getint, het hoogtepunt van knallende ruzie leek ineens zo veel meer op opgeblazen ego's die nooit genoeg ademruimte kunnen krijgen al verstikt het je, het kleurenpalet aan liefde dat ik kende, leek toch zeker geen alles meer, geen liefde, of eerder nog niks te zijn, niks dan ongeloof. Laten wij het eens hebben over de Liefde. Die zwijgend in de ochtend en avond met elk ogenblik besluit dat er van je gehouden wordt. Dat je vasthoud zonder armen. Je troost met het slaken van een enkele zucht. Laten wij eens spreken over de simpele pure liefde, die niets met veroveren, bezit, willen of moeten te maken heeft. Het soort liefde dat op zichzelf staat, met of zonder alles daar, opdat zelfs in het ontbreken aan de compleetheid van het houden van een ander mens, genoeg is, om vredig de Liefde lief te hebben."