"Een klein land, en een handvol vrede,
Waar de rotsen met een 2HB ter plekke, tussen mens en woord en wens en oord, getekend worden. 
Eén tocht van uren die dagen voortvloeiende even eindeloos voelt, als eb en vloed.
Waar rotsen elkaar dragen en onoplettende opgevangen worden, maar geen vrije voet te zetten, of op te leggen, verkrijgen.
Een streek die de tong streelt in haar kronkelige val, dat je haar tussen de tanden, naar achter halend en schuin moet leggen, om de naam te kunnen luiden.
Waar de ondraaglijke last niet anders dan altijd deels in toekomst te leven doet verzinken in het nu.
Een dal waar zoden staan in plaats van dijken en het liefhebben geschoten wordt.
Waar het blauwe stipje op de kaart niets zegt over de stand van zaken maar het besef van privé en afgesloten grond met onbeschrijfelijk uitzicht daar duidelijk wel op de I gedrukt wordt.
Een stilte die de oren doet zingen van geluk en de oude gezichten doet opleven tot het begroetens aan toe.
Waar wilde bloemen gekoesterd worden terwijl de stem te zwaar de zachte zoetsappigheid van het cliché dat aangehaald wordt als naratief verteller de weg waaraan de voeten kleven omschrijft.
Een klein land, twee handen verlegen ineen, sprekende vol van vrede."

Comments

Popular Posts