P

"Ze houdt de munt tussen haar linkerduim en wijsvinger.
Of het ooit makkelijk of toch.
Dat een mens meer is dan waar het mee geboren is, maar dat wat het leven geeft, het ook altijd weer neemt.
Wij sterven, met minder, maar laten des te meer, achter.
Ooit zaten wij op een geelverkleurde tuinset. Mijn billen plakte van de hitte en vormde zit al snel naar het raster patroon dat noch een design dan wel praktische functie miste. Mijn oma rookte vier sigaretten in dat uur omdat mijn opa zodadelijk terug zou komen en zij al jaren voor hem gestopt is. Als hij erbij is dan.
Ze verteld over het belang van weten wanneer een mens sterft.
Niet een mens, maar ouw mens.
Dat mensen kunnen sterven op meerdere manieren. Terwijl ze leven, langzaam, als een uitdovend kaarsje dat je na het verdwijnen van het licht pas de volgende ochtend opvalt. Dat er gestorven kan worden aan een gebroken hart. Als een zwaan zwemmende naar het midden van het meer, zichzelf overgevende aan het verdrinken, dat er nog maar een verlangen is, zinken naar de bodem tot de dood al halend komt.
En als het hoort, ongeacht oorzaak, mensen die komen als een kanonskogel, het leven schudden op haar veste, en al fladderende als een duif vliegen zij vredig richting de vrijheid van niet langer beperkt zijn in het lichaam, het leven uit.
Dat een vrouw moet weten hoe een mens sterft. Zodat zij hem uit de dood kan doe opstaan als onze heer, zolang als het leven laat.
Mijn opa wil niet praten vandaag. Zucht. Dat er bezoek is. Of ik zelf koffie zet. Hij is nog in gesprek met oma. Ik vraag hoe ze erbij staat vandaag complimenteer hem over de rozen. Dat ze zou glimlachen als ze hier was. Maar de mens hoort het niet. Hij staat naast zijn vrouw. Waar het ook wezen mag.
Ze houdt de munt tussen wijsvinger en duim. Je zou zeggen dat het even simpel was als geboren worden, zonder weet ademt, slaat, hapt, en stopt alles. Ook weer.
Dat een mens meer is dan het lijf ondervinden wij niet aan de lijve tot het onze niet langer is."