X

"En je was hier, en daar, en overal,
Maar ook altijd in de lucht en met je handen altijd in gedachten en immer meer de mijne vast.
En het was niet maar wel toch zeker.
En het was geen vraag maar wel een antwoord al werd het nooit als zodanig gesteld.
Het was alles en niets en alles daartussenin dat nog steeds niets zegt maar wel alles betekend.
Het was de mijne en de jouwe en het onze ineengeslagen.
Het waren woorden op troosteloze dagen die meer zeiden dan zwijgen kan smijten.
Het waren sneeuwbal handen die harten smelten en lippen doen beven.
Het was om te kunnen geven en zo veel vaker te nemen.
Het was van de drup in de regen en terug.
En het was hier en daar en nergens nooit meer.
En het was ondraaglijk maar ook zo licht als een wereld gedeeld in het voedende verhongerd voelen van.
Het was missen en wensen en hopen en dromen en toch denken en vervloeken en vergelden en naar behoren.
Het was naar kracht komt kruis en naar kruis komt men thuis in het hart van een ander dat zij als zelf zouden kunnen zien of misschien wel eigen noemen.
Het waren en twee en vier en na een tijdje hield hij het zolang vast, dat vingers als een voelde.
Het was een adem, en daar.
Het was thuiskomen in een thuis dat een mens nooit kende, opdat het een ander is.
Het was onmogelijk en onvoorstelbaar en onaangekondigd, ongevraagd maar altijd nog net iets meer ongeëvenaard.
Het was breken en delen en geven en nemen het was in en uit en door en langs en onder en voorbij het was vallen en stoten en tuimelen en struikelen en opvangen en opkrabbelen en herstellen van en stilstaan bij hoe het ongeacht altijd toch op zijn beloop gaat met.
Het was alles en niets en alles daar tussenin dat even nietszeggend als alles hiervoor, altijd nog meer dan mijn alles voor en verder dan elke poging om te bewoorden is."