X
"Hij zegt mij, om het ijs te breken, vertel me hoe viel je voor hem?
Het is een ingewikkeld verhaal. Het duurde lang. Het was geen zwakke knieën en bonzend hart, of filmisch verhaal. Hij was mijn beste vriend. Maakte mij altijd aan het lachen tijdens druilerige kantoor dagen. Wist precies uit zijn hoofd welk zaakje welke bestelling zonder taugé met paprika uitzondering. Hij koos altijd het perfecte boek uit voor me om te lezen juist op het moment dat ik zonder geen raad meer had geweten. En ergens op een doodnormale maandagavond om en nabij half vijf liepen wij naar de albertheijn, maaltijd salades met 1 euro korting, hij haalde donuts als toetje, wij wandelde in stilte terug. Ik weet niet wat het was die dag, maar ik was moe en op en mijn hoofd was er niet bij. Ik wilde oversteken en hij greep in een fractie van een seconde zo met zijn grote armen langs mijn buik af mijn arm en keek mij aan. En in die paar tellen dat de auto passeerde en hij mij 'n let op he op het lijf drukte zag ik zijn ogen, ik zag mijzelf in zijn ogen, de bezorgdheid, de diepte, het grootse, ik zag mijzelf in zijn ogen op een geheel nieuwe manier, alsof ik iemand daarin leerde kennen wie ik altijd al had willen zijn. Ik voelde mij nog nooit zo veilig of waardevol als toen. En op het moment dat hij me losliet en overstak speet het me dat het licht niet langer rood was. En ik kon alleen nog maar denken, aan de kippenvel die hij me gaf. Dat gevoel van adem die stokt. De oceaan blauwe ogen die dwars door mij heen kijken. Soms, weet ik niet eens waarvoor hij mij beschermd, alleen dat ik het getroffen heb, met iemand die mij zo borgd, naar mij kijken kan alsof hij zeker wil weten dat de wereld nog intact is. Wij waren gewoon vrienden. Maar iets in de blik, deed mijn hele zijn schudden op haar grondvesten en vallen voor, wensende dat ik elke dag mocht spenderen proberen te worden wie zijn ogen mij maken tegen alle beter weten in, dat hij altijd meer in me ziet, dan ik werkelijk ben."
Het is een ingewikkeld verhaal. Het duurde lang. Het was geen zwakke knieën en bonzend hart, of filmisch verhaal. Hij was mijn beste vriend. Maakte mij altijd aan het lachen tijdens druilerige kantoor dagen. Wist precies uit zijn hoofd welk zaakje welke bestelling zonder taugé met paprika uitzondering. Hij koos altijd het perfecte boek uit voor me om te lezen juist op het moment dat ik zonder geen raad meer had geweten. En ergens op een doodnormale maandagavond om en nabij half vijf liepen wij naar de albertheijn, maaltijd salades met 1 euro korting, hij haalde donuts als toetje, wij wandelde in stilte terug. Ik weet niet wat het was die dag, maar ik was moe en op en mijn hoofd was er niet bij. Ik wilde oversteken en hij greep in een fractie van een seconde zo met zijn grote armen langs mijn buik af mijn arm en keek mij aan. En in die paar tellen dat de auto passeerde en hij mij 'n let op he op het lijf drukte zag ik zijn ogen, ik zag mijzelf in zijn ogen, de bezorgdheid, de diepte, het grootse, ik zag mijzelf in zijn ogen op een geheel nieuwe manier, alsof ik iemand daarin leerde kennen wie ik altijd al had willen zijn. Ik voelde mij nog nooit zo veilig of waardevol als toen. En op het moment dat hij me losliet en overstak speet het me dat het licht niet langer rood was. En ik kon alleen nog maar denken, aan de kippenvel die hij me gaf. Dat gevoel van adem die stokt. De oceaan blauwe ogen die dwars door mij heen kijken. Soms, weet ik niet eens waarvoor hij mij beschermd, alleen dat ik het getroffen heb, met iemand die mij zo borgd, naar mij kijken kan alsof hij zeker wil weten dat de wereld nog intact is. Wij waren gewoon vrienden. Maar iets in de blik, deed mijn hele zijn schudden op haar grondvesten en vallen voor, wensende dat ik elke dag mocht spenderen proberen te worden wie zijn ogen mij maken tegen alle beter weten in, dat hij altijd meer in me ziet, dan ik werkelijk ben."
Comments