"Unstuffed."

"Het is niet zo, dus het maakt niks uit toch, ik hoor zijn stem zo veel verder dan aan de andere kant van de lijn, wij zijn werelden apart,
Het laatste uur, het iedere laatste uur dat aanbrak, 
Al was het die van een seizoen, het onweer is niet gekeerd, de jaarkalender is nog steeds niet verhangen, het telt even goed, zij wisten evenmin als ik of het wel of niet geluid was,
De oorverdovende stilte luid het aanbreken van de grootste nachtmerrie in werkelijkheid, 
De tweede keer op de eerste plek, wij eten meer nu, lachen als kinderen en praten als volwassenen,
Een sigaret delen, " ben je jaloers? Kun je afwijzing aan?"
Liefste, ik was toch niet meer hier als ik compassie tot in extreme lengtes niet boven mijn hoofd had kunnen dragen als beschermengel van het kinderhart,
Er was er zo weinig van, dat ik niet langer geloofde dat het echt bestaat nog altijd soms, zie ik haar als concept, tot jij zelfs mijn verbazing verbluft met hoe ver trouw, het vertrouwen op kan gaan,
Ondanks mijn handen gekluisterd aan het maar het kan niet, ik had het eerder moeten zien, het is onmogelijk,
Je breekt alle regels, zelfs de overtuigingen waar ik je nooit op inliet, je loopt ze omver,
Maar nu ben je oké genoeg, om weer terug te komen, je hebt goede vrienden toch, zij kunnen je handje wel vasthouden, het hoeft toch ook niet meer te zijn dan een uurtje per keer,
Maar deze keer is mijn uur aangebroken, het eerste dat niet om vergiffenis draait, het mijne start waar jij voor het laatste slaat, en dat is het enige wat wel op hen sloeg."