"l'année des yeux doublée".

"Wat wij erover gesproken hebben, in bed onder het warme deken van jouw ademhaling in mijn nek,
Of tijdens de zeldzame tegenover elkaar zittende minuten die mijn vingers gemakkelijk kunnen tellen als de rode en de bruine moedervlekken ieder aan een kant,
Soms wanneer je hand langzaam en licht over de aaneenlijning van mijn wervels haar onuitgesproken woorden reeg, 
Het spijt me, meer,
Het spijt me, meest,
Dat er straks een tijd luiden zal,
Waarop het niet rinkelen of gemis aan trillingen van je broekzak, ik zal zijn,
Dat je hoofd zich voorzichtig naar rechts buigt wanneer je links op rij 5 aan de raamkant van de bus gaat zitten, maar niemand je door het raam gedag zegt,
Hoe je wenkbrauwen niet langer bekeken zullen worden met alle liefde die mijn hart kan houden wanneer zij het oneens zijn met elkaar vandaag, maar jij niet toegeven zal tot de dag erna, of verwijderd van de ogen, maar ik weet toch mijn man, ik weet,
Dat je hand soms trillen zal of de duimen als uitgangspunt voor uiten neemt en weinig van de oren die overblijven, daarin jouw prachtige componist in wording zien laat staan het gebroken muziekstuk kunnen horen voor het koninklijk meesterwerk in wording dat hij is,
En het spijt me,
Het spijt me, meer, meer dan meest,
Dat ik tijd verloor naar mijzelf te kijken in je ogen, dat ik tijd verloor in het vergeten te vertellen van,
Dat ik tijd verloor waarin ik je had kunnen leren, over het mijn, 
Het mijn, in mijn man."