X
"Er loopt een lijn, of eerder nog 'n vraagteken, genageld aan iedere zin, de constante zoektocht naar bevestiging.
Als voortijdige bejaarden in te jonge lichamen slenteren wij over het fietspad, een enkele vinger geklemd, we zijn nog altijd, bij de pinken.
Er ligt een schat verloren op straat te verdwalen tussen de voeten van de gehaaste, zij wordt vertrappeld onder het gewicht van de voeten die graag de kostbare kwetsbaarheid van de ander gebruiken als opstapje.
Het paar stopt. Huiverd bij het aanschouwen van dit gruwel. Het meisje in de verte jammerd, "nee, nee, we moeten terug, ik kan niet zonder..." de moeder gaat op in rook, stilte. Leegte.
Het jongetje blijft maar herhalen, "het komt wel goed, het is niet erg, ooit komt hij, om te blijven."
Kleine trillende handjes pakken die van de ander stevig vast ondanks het klamme weer. Ineengeslagen stappen de net iets te kleine en afgetrapte sandalen vastberaden richting het einde van de het pad.
Er loopt een lijn, of eigenlijk, lijnen, verstrikt als zijn veters, driedubbel, of haar ingevlochten haar, altijd net te strak, zodat het zeker, blijft, vast gezet, verzekerd is, dat zij, niet teleurstellen vandaag.
Zij moeten het beter doen.
Zij zullen in perfecte staat aankomen op de bestemming.
Er zitten twee pubers op het bed van haar kindertijd, het kraakt, is te klein voor één, laat staan twee, maar zij houden elkaar stevig vast, zullen zichzelf niet verraden door de ontoerijkende zachte draagkracht aan volume om stilzwijgend in te kunnen vallen. Was het maar de dons die ronddwarelde in de lucht maar als donderslag bij heldere hemel, deze hel, welkom hetend iedere morgenstond eronder gebukt. "Stil maar, morgen is het voorbij, morgen is het beter." Zij spreken elkaar om en om, lieve woordjes toe,
"Huil maar niet, en als je bang bent, zal ik je angsten dragen, al geheim verbond, huil maar niet, er komt een dag, ik neem je mee, ik haal je op en neem je mee, naar het buitenland."
Er loopt een lijn, een grens, een vooraf gesneden puntjes patroon over de scheurkalender, het is zover, vandaag, is het morgen."
Als voortijdige bejaarden in te jonge lichamen slenteren wij over het fietspad, een enkele vinger geklemd, we zijn nog altijd, bij de pinken.
Er ligt een schat verloren op straat te verdwalen tussen de voeten van de gehaaste, zij wordt vertrappeld onder het gewicht van de voeten die graag de kostbare kwetsbaarheid van de ander gebruiken als opstapje.
Het paar stopt. Huiverd bij het aanschouwen van dit gruwel. Het meisje in de verte jammerd, "nee, nee, we moeten terug, ik kan niet zonder..." de moeder gaat op in rook, stilte. Leegte.
Het jongetje blijft maar herhalen, "het komt wel goed, het is niet erg, ooit komt hij, om te blijven."
Kleine trillende handjes pakken die van de ander stevig vast ondanks het klamme weer. Ineengeslagen stappen de net iets te kleine en afgetrapte sandalen vastberaden richting het einde van de het pad.
Er loopt een lijn, of eigenlijk, lijnen, verstrikt als zijn veters, driedubbel, of haar ingevlochten haar, altijd net te strak, zodat het zeker, blijft, vast gezet, verzekerd is, dat zij, niet teleurstellen vandaag.
Zij moeten het beter doen.
Zij zullen in perfecte staat aankomen op de bestemming.
Er zitten twee pubers op het bed van haar kindertijd, het kraakt, is te klein voor één, laat staan twee, maar zij houden elkaar stevig vast, zullen zichzelf niet verraden door de ontoerijkende zachte draagkracht aan volume om stilzwijgend in te kunnen vallen. Was het maar de dons die ronddwarelde in de lucht maar als donderslag bij heldere hemel, deze hel, welkom hetend iedere morgenstond eronder gebukt. "Stil maar, morgen is het voorbij, morgen is het beter." Zij spreken elkaar om en om, lieve woordjes toe,
"Huil maar niet, en als je bang bent, zal ik je angsten dragen, al geheim verbond, huil maar niet, er komt een dag, ik neem je mee, ik haal je op en neem je mee, naar het buitenland."
Er loopt een lijn, een grens, een vooraf gesneden puntjes patroon over de scheurkalender, het is zover, vandaag, is het morgen."
Comments