X
"Gemakkelijk, met een tafeltje om buiten neer te zetten voor als het zonnetje om het bankje vraagt.
Hopelijk ben ik dan twee centimeter gegroeit zodat ik zelf trots bij het bovenste schap kan en je me nooit aan de kant schuift met stoel en al tijdens mijn stuntelende pogingen het zelf te doen.
Hopelijk ben ik dan twee centimeter kleiner, zodat ik wanneer ik op mijn tenen sta om je te kunnen zoenen nog net iets meer voorover moet buigen, tijdens de aanloop naar, en net iets langer de tijd heb te glimlachen wanneer ik je begroet.
Simpel, als de manier waarop je me leerde een bed op te maken, waarom er in kruipen tot je niet eens meer weet of jij de punten of de punten jou hebben, als je haar ook in een keer kan omdraaien en opschudden.
Ingewikkeld, met tijden, ik weet het even zeker, zet er geld op in alsof het gaat over het voorspellen van je reactie in een ruzie, al ken ik je langer dan vandaag, vergis me niet voor van gistere. Ik weet, toch, altijd eentje meer.
Meest, draait het om tafels, waar eten, drinken, gelach, geneuzel en vier ogen in gesprek, op rouleert. Soms wordt er geïmproviseerd, op bed, in het parkje, half over de aanrecht verspreid. Er zijn te veel opties voor de man die altijd eten kan.
Soms, zijn we stil, in zeldzame momenten van ontdaan zijn door, het liefste door de vrede, de rust, de muziek van het beekje dat kabbelt op de achtergrond, maar soms, door storm, door onzekerheid, de soundtrack van een film die angstvallig het einde tegen moed treedt. Het maakt niet uit, de muziek speelt eeuwig door. Er zijn een oneindig aantal stukken te componeren, de opties raken nooit op.
Ooit, als ons, soms als wij, vaak als jij en ik, en sporadisch als ik en jij.
Gemakkelijk, alsof de weg even vanzelfnemend als de liefde vanzelfsprekend in het zwijgen verstopt zat.
Hopelijk, heb ik dezelfde lengte dan, zodat we nog altijd gelijk op gaan. Geen teenjes meer. Geen lopen op. Geen koorddansen. Alleen twee grote, kleine mensen die nog altijd omhoog rijken en opkijken tegen, de ander, alsof zij elkaar, in ieder gebaar, voor het eerst en het laatst onder ogen komen."
Hopelijk ben ik dan twee centimeter gegroeit zodat ik zelf trots bij het bovenste schap kan en je me nooit aan de kant schuift met stoel en al tijdens mijn stuntelende pogingen het zelf te doen.
Hopelijk ben ik dan twee centimeter kleiner, zodat ik wanneer ik op mijn tenen sta om je te kunnen zoenen nog net iets meer voorover moet buigen, tijdens de aanloop naar, en net iets langer de tijd heb te glimlachen wanneer ik je begroet.
Simpel, als de manier waarop je me leerde een bed op te maken, waarom er in kruipen tot je niet eens meer weet of jij de punten of de punten jou hebben, als je haar ook in een keer kan omdraaien en opschudden.
Ingewikkeld, met tijden, ik weet het even zeker, zet er geld op in alsof het gaat over het voorspellen van je reactie in een ruzie, al ken ik je langer dan vandaag, vergis me niet voor van gistere. Ik weet, toch, altijd eentje meer.
Meest, draait het om tafels, waar eten, drinken, gelach, geneuzel en vier ogen in gesprek, op rouleert. Soms wordt er geïmproviseerd, op bed, in het parkje, half over de aanrecht verspreid. Er zijn te veel opties voor de man die altijd eten kan.
Soms, zijn we stil, in zeldzame momenten van ontdaan zijn door, het liefste door de vrede, de rust, de muziek van het beekje dat kabbelt op de achtergrond, maar soms, door storm, door onzekerheid, de soundtrack van een film die angstvallig het einde tegen moed treedt. Het maakt niet uit, de muziek speelt eeuwig door. Er zijn een oneindig aantal stukken te componeren, de opties raken nooit op.
Ooit, als ons, soms als wij, vaak als jij en ik, en sporadisch als ik en jij.
Gemakkelijk, alsof de weg even vanzelfnemend als de liefde vanzelfsprekend in het zwijgen verstopt zat.
Hopelijk, heb ik dezelfde lengte dan, zodat we nog altijd gelijk op gaan. Geen teenjes meer. Geen lopen op. Geen koorddansen. Alleen twee grote, kleine mensen die nog altijd omhoog rijken en opkijken tegen, de ander, alsof zij elkaar, in ieder gebaar, voor het eerst en het laatst onder ogen komen."
Comments