X
"Hier, in de zesde, leek je niet eens meer op een mens.
Ik kan het je nauwelijks kwalijk nemen, immers lijk ik altijd nét te veel op je, dan ik verwacht.
De belichaming lijkt elke eeuw zachtjes aan naar het nieuwe te vertrekken, toch, ben ik altijd bang, je na de wissel niet meer te herkennen.
Er zit een meisje op de trap, dit keer deed een bijl het,
Petrus gebaard haar over en over, "het is goed, er is óók voor jou, plek hier, de poort staat voor je open, mijn kind."
Zij zit als de eigenwijze draak die zij is decennia na decennia te wachten, zoekt ieder gehavikt gezicht af naar de ogen van de man, van de man, zonder wie ik niet naar binnen kan. "Het is tijd, mijn liefste, de klok telt af, het oneindige blijft niet voor altijd op je wachten, kom toch hier, in de heerlijkheid in de eeuwigheid..."
"Nee, nee, ik doe er niet aan mee, als ik niet blijf zoals ik bleef in ons laatste leven, zal hij me toch nooit vinden kunnen, ik moet dit lichaam houden, ik ben nog niet klaar voor het wezen van een vormloze ziel." Haar stem sterft langzaam weg.
De jaren verstrijken en zij kijkt door de gleuven tussen de treden naar beneden, op de aarde neer.
Zij zucht maar, wachtende, hopende, biddende, dat hij niet al gepasseerd is, maar altijd, nog komen zal.
Petrus gaat langs haar zitten, slaat een arm om haar heen, "ik begrijp alleen niet, mijn kind, waarom? Ik heb moeders op hun zonen zien wachten tevergeefs, broeders elkaar zien zoeken en verdwaalde zielen zien dwalen hier. Maar waarom wacht je op de man die direct terug naar aarde geboden werd, toen je met hem aankwam?"
Zij slikt. "Ik smeekte de Goden in mijn eerste leven, geef mij een zielsverwant, een wederhelft dan..." Zij valt stil, kijk nog een door de traptreden, "Ik smeekte, de verkeerde..."
"Wij, gedoemd de eerste en de laatste zo ver uit elkaar te leven, vervloekt, tot wij genoeg vertrouwen hebben gegeven, te durven doen geloven, dat zelfs in het allerlaatste, hét werkelijke onvoorwaardelijke van onze levens, pas écht kan komen."
Petrus slaat een arm om haar heen..."
Ik kan het je nauwelijks kwalijk nemen, immers lijk ik altijd nét te veel op je, dan ik verwacht.
De belichaming lijkt elke eeuw zachtjes aan naar het nieuwe te vertrekken, toch, ben ik altijd bang, je na de wissel niet meer te herkennen.
Er zit een meisje op de trap, dit keer deed een bijl het,
Petrus gebaard haar over en over, "het is goed, er is óók voor jou, plek hier, de poort staat voor je open, mijn kind."
Zij zit als de eigenwijze draak die zij is decennia na decennia te wachten, zoekt ieder gehavikt gezicht af naar de ogen van de man, van de man, zonder wie ik niet naar binnen kan. "Het is tijd, mijn liefste, de klok telt af, het oneindige blijft niet voor altijd op je wachten, kom toch hier, in de heerlijkheid in de eeuwigheid..."
"Nee, nee, ik doe er niet aan mee, als ik niet blijf zoals ik bleef in ons laatste leven, zal hij me toch nooit vinden kunnen, ik moet dit lichaam houden, ik ben nog niet klaar voor het wezen van een vormloze ziel." Haar stem sterft langzaam weg.
De jaren verstrijken en zij kijkt door de gleuven tussen de treden naar beneden, op de aarde neer.
Zij zucht maar, wachtende, hopende, biddende, dat hij niet al gepasseerd is, maar altijd, nog komen zal.
Petrus gaat langs haar zitten, slaat een arm om haar heen, "ik begrijp alleen niet, mijn kind, waarom? Ik heb moeders op hun zonen zien wachten tevergeefs, broeders elkaar zien zoeken en verdwaalde zielen zien dwalen hier. Maar waarom wacht je op de man die direct terug naar aarde geboden werd, toen je met hem aankwam?"
Zij slikt. "Ik smeekte de Goden in mijn eerste leven, geef mij een zielsverwant, een wederhelft dan..." Zij valt stil, kijk nog een door de traptreden, "Ik smeekte, de verkeerde..."
"Wij, gedoemd de eerste en de laatste zo ver uit elkaar te leven, vervloekt, tot wij genoeg vertrouwen hebben gegeven, te durven doen geloven, dat zelfs in het allerlaatste, hét werkelijke onvoorwaardelijke van onze levens, pas écht kan komen."
Petrus slaat een arm om haar heen..."
Comments