B.0M
"Vandaag, voel je als een takkenbos die met een ongekende snelheid tegen mijn gezicht aan lijkt te knallen,
Mijn wang bloed een beetje.
Maakt niet uit.
Je hand trilde ook zo.
Ik weet het, je wil wel, maar je kan niet.
Het is niet erg.
Dat bomen zwaar wegen, en stammen werpen gemakkerlijker is dan ze dragen, of met te grote hoeveelheden tegelijk op een kleine plek allemaal te behouden zijn, of juist niet, heeft de natuur ons toch al lang geleerd.
Kijk naar de boom.
Hij valt om.
Hij valt om.
Maakt niet uit.
Het waaide ook zo.
Ik weet het.
Hij doet zijn best, loopt op zijn tenen, maar vergeet zijn wortels te laten schieten, terwijl hij elke kogel eervol vangt.
Het is niet erg.
Dat jij ze soms ontwijkt.
Uit angst.
Uit paniek.
Uit onvermogen.
De boom, zij, kijkt naar hem, en lacht.
Je mag het wel zeggen hoor, als je los aan het laten bent.
Hij kust de wang zachtjes, steplt en heelt en heeft lief.
Alsof de tak niet brak.
Breken én smeken gelijken of synoniemen schijnen te zijn.
Alsof één twijgje, in verbinding met één ander, opeens niet meer zo fragiel is, al twijfeld, wuifeld en wiebeld hij.
Val maar.
Om.
Val maar om.
Omdat, het mag.
Het kan.
Geen zorgen.
Het maakt niets.
Ik ben een boom en ik vang je op.
Je zult de grond niet raken.
Zie de bomen om je heen en vertrouw blind, mijn liefste...
Wij zijn bomen, wij kunnen losraken van de grond, omvallen, verliezen, maar altijd, zijn wij sterker dán.
De bladeren zullen overnieuw groeien.
De takken zullen nieuwe wegen in de lucht begaan.
Haar, zijn wortels, zullen lopen zoals het leven hen leidt, naar voedzame bodem.
De vruchten zullen komen en gaan.
Er zal overnieuw, na elke strenge winter, één nieuwe jaarring bijkomen.
En de boom.
Zoals de man.
Als mijn mens.
Geeft het zijne,
Omvallen, overleven, opkrabbelen, groeien, bloeien, geven, door.
Vandaag voel je als een zakdoekje met vier initialen in de takken verstikt,
Het meisje springt en reikt,
Haar man tilt haar op,
Draagt haar op de schouders.
Zij staan als een boom.
Omdat bomen mensen en mensen bomen zijn."
Mijn wang bloed een beetje.
Maakt niet uit.
Je hand trilde ook zo.
Ik weet het, je wil wel, maar je kan niet.
Het is niet erg.
Dat bomen zwaar wegen, en stammen werpen gemakkerlijker is dan ze dragen, of met te grote hoeveelheden tegelijk op een kleine plek allemaal te behouden zijn, of juist niet, heeft de natuur ons toch al lang geleerd.
Kijk naar de boom.
Hij valt om.
Hij valt om.
Maakt niet uit.
Het waaide ook zo.
Ik weet het.
Hij doet zijn best, loopt op zijn tenen, maar vergeet zijn wortels te laten schieten, terwijl hij elke kogel eervol vangt.
Het is niet erg.
Dat jij ze soms ontwijkt.
Uit angst.
Uit paniek.
Uit onvermogen.
De boom, zij, kijkt naar hem, en lacht.
Je mag het wel zeggen hoor, als je los aan het laten bent.
Hij kust de wang zachtjes, steplt en heelt en heeft lief.
Alsof de tak niet brak.
Breken én smeken gelijken of synoniemen schijnen te zijn.
Alsof één twijgje, in verbinding met één ander, opeens niet meer zo fragiel is, al twijfeld, wuifeld en wiebeld hij.
Val maar.
Om.
Val maar om.
Omdat, het mag.
Het kan.
Geen zorgen.
Het maakt niets.
Ik ben een boom en ik vang je op.
Je zult de grond niet raken.
Zie de bomen om je heen en vertrouw blind, mijn liefste...
Wij zijn bomen, wij kunnen losraken van de grond, omvallen, verliezen, maar altijd, zijn wij sterker dán.
De bladeren zullen overnieuw groeien.
De takken zullen nieuwe wegen in de lucht begaan.
Haar, zijn wortels, zullen lopen zoals het leven hen leidt, naar voedzame bodem.
De vruchten zullen komen en gaan.
Er zal overnieuw, na elke strenge winter, één nieuwe jaarring bijkomen.
En de boom.
Zoals de man.
Als mijn mens.
Geeft het zijne,
Omvallen, overleven, opkrabbelen, groeien, bloeien, geven, door.
Vandaag voel je als een zakdoekje met vier initialen in de takken verstikt,
Het meisje springt en reikt,
Haar man tilt haar op,
Draagt haar op de schouders.
Zij staan als een boom.
Omdat bomen mensen en mensen bomen zijn."
Comments