X
"En ik hou ervan hoe de aan elkaar klonterende pluisjes van een te goedkoop, verwassen en uitgedragen bedbek me doen glimlachen denkende aan hoe zij lijken op de talloze surprise eitjes die je benen tellen.
Soms is het zo stil hier, dat ik bijna even vergeet dat enkel de sluimering van je afwezigheid hier nog aanwezig is.
Ik pluk de bolletjes een voor een van het dekbed, ben druk tegen Dé Zwijger aan het praten over de laatste literaire werken die mij deden denken aan hem.
Zijn uit, blijvende antwoord streelt mijn wang zachtjes, kijkt mij net iets te lang aan met de van triestheid doordrenkte ogen, stil maar, Zwijger van me, je zegt genoeg, in een oogopslag.
Ik tel het aantal bolletjes, 217 meer dan het aantal vlekken dat de sterrenstelsels op je borst vormen. Was hij maar zo groot als het matras, kon ik mijzelf maar eindeloos in je omhelzing rollen. Draaide omdraaien maar altijd uit op meer van jou.
Het regent zachtjes naar binnen door het raam, de kippenvel ligt telkens op de loer, zij is bang. Heeft een voorliefde in relatie tot te zijn, maar weet al te goed, dat des ondanks, minder om de ander dan de context gaat.
Toch lees ik Dé Zwijger hardop voor. Soms breekt hij in terwijl ik een pauze tussen de komma's van zijn aroma laat vallen, en het haartje opspringt. "Nee, laat het rijpen, die zit diep."
Het zit ondergestopt, ver beneden de huid begraven, de behoefte aan mogen groeien, het boek open mogen doen, los mogen laten wat aan levens voor onderhuidse schade, te weinig zorg en aandacht, op de oppervlakkte aanrichtte en diepe wonden van verlies aanbracht.
Het spijt me, dat ik het niet kan helpen, graag te graven, aan te raken, tot dieper, vanzelf springt alsof de tijd, altijd al, hier én nu, was.
Dé Zwijger praat alsof hij met mij spreekt, maar er ontbreekt aan stemgeluid, kom maar hier, stilte, leg je hoofd op het mijne en ik hou je ziel, eeuwig in mijn armen vast. Ik wieg je op het ritme van het kloppen de vier parten van één gebroken hart.
Dek haar toe, in de deeltijd hemel die doorgaans, en voor je tijd, bed heette."
Soms is het zo stil hier, dat ik bijna even vergeet dat enkel de sluimering van je afwezigheid hier nog aanwezig is.
Ik pluk de bolletjes een voor een van het dekbed, ben druk tegen Dé Zwijger aan het praten over de laatste literaire werken die mij deden denken aan hem.
Zijn uit, blijvende antwoord streelt mijn wang zachtjes, kijkt mij net iets te lang aan met de van triestheid doordrenkte ogen, stil maar, Zwijger van me, je zegt genoeg, in een oogopslag.
Ik tel het aantal bolletjes, 217 meer dan het aantal vlekken dat de sterrenstelsels op je borst vormen. Was hij maar zo groot als het matras, kon ik mijzelf maar eindeloos in je omhelzing rollen. Draaide omdraaien maar altijd uit op meer van jou.
Het regent zachtjes naar binnen door het raam, de kippenvel ligt telkens op de loer, zij is bang. Heeft een voorliefde in relatie tot te zijn, maar weet al te goed, dat des ondanks, minder om de ander dan de context gaat.
Toch lees ik Dé Zwijger hardop voor. Soms breekt hij in terwijl ik een pauze tussen de komma's van zijn aroma laat vallen, en het haartje opspringt. "Nee, laat het rijpen, die zit diep."
Het zit ondergestopt, ver beneden de huid begraven, de behoefte aan mogen groeien, het boek open mogen doen, los mogen laten wat aan levens voor onderhuidse schade, te weinig zorg en aandacht, op de oppervlakkte aanrichtte en diepe wonden van verlies aanbracht.
Het spijt me, dat ik het niet kan helpen, graag te graven, aan te raken, tot dieper, vanzelf springt alsof de tijd, altijd al, hier én nu, was.
Dé Zwijger praat alsof hij met mij spreekt, maar er ontbreekt aan stemgeluid, kom maar hier, stilte, leg je hoofd op het mijne en ik hou je ziel, eeuwig in mijn armen vast. Ik wieg je op het ritme van het kloppen de vier parten van één gebroken hart.
Dek haar toe, in de deeltijd hemel die doorgaans, en voor je tijd, bed heette."
Comments