1x 1x 1x
"Vertel het nog een keer, nog een keer..."
Sommige mensen, zijn geboren, om eindeloos te kunnen vallen voor, houden van, opgaan in én verliefd te worden op de herhaling van één herinnering.
Ik gok, dat ik er zo eentje ben.
En nooit leek deze vloek een zegen.
Tot jij mijn favoriete herinnering werd.
Boekjes vol met kaartjes van shows, films, hotels, een eindeloze stroom aan polaroids, briefjes over en weer en verjaardagskaarten die nooit thuis bezorgd werden.
Dagboeken met iedere ontmoeting uitvoerig beschreven tot in de meest onzinnige details, die mijn lust naar hoe fascinerend de meest kleine tics van iemands karakter hem uniek maken, altijd stilt.
"Toe, toe, nog een keer..."
"Hoe we elkaar ontmoette? Of hoe ik het wist?"
"Hoe je het wist natuurlijk..."
Zoals wij het allemaal weten.
Omdat het hart met de daarin verblijvende opeens een plek is waar je liefdevol thuiskomt in jezelf.
Het licht altijd al aan staat wanneer je de weg naar binnen dan eindelijk gevonden hebt.
Wanneer ieder litteken van een leven in oorlog zoekende naar vrede in het onvoorwaardelijk mogen liefhebben van en ontvangen niet langer een schrijnend zichtbare beperking lijkt, maar die ene perfecte kwetsbare plek in de muren van het hart, waar een sloophamer enkel een gat boort, om er een nieuwe opening, een deur zonder kraak, in te plaatsen.
"Vorig jaar vandaag..."
"He, twee jaar geleden he..."
"Jij Kafka..."
"Ik weet..."
Maar ik zou toch zweren. Dat eindeloos. Telkens overnieuw, en overnieuw, en nieuw, nieuw, nieuw.
Het toch altijd hetzelfde voelde, hoevaak ik ook voor je viel.
Maar ik zou toch zweren... Dat er niks Kafkaans is aan hoe mijn lichaam al net voor je de huid aanraakt, kippenvel maakt, enkel de anticipatie, de liefde voor de herinnering aan je raken, al genoeg is, haar te doen...
"Ik lief je immens veel."
"Ik lief je altijd een keer meer."
"Ik lief je dito's in overvloed."
Ik weet. Dat ik een onmogelijke Kafka ben.
Maar liefste, begrijp het dan, ik wil niet dat het verhaal ooit afloopt, omdat ik er zo van hou, hoe het zich elke dag voor mijn ogen herhaald.
De vloek werd pas een zegen, toen ik jou leerde kennen."
Sommige mensen, zijn geboren, om eindeloos te kunnen vallen voor, houden van, opgaan in én verliefd te worden op de herhaling van één herinnering.
Ik gok, dat ik er zo eentje ben.
En nooit leek deze vloek een zegen.
Tot jij mijn favoriete herinnering werd.
Boekjes vol met kaartjes van shows, films, hotels, een eindeloze stroom aan polaroids, briefjes over en weer en verjaardagskaarten die nooit thuis bezorgd werden.
Dagboeken met iedere ontmoeting uitvoerig beschreven tot in de meest onzinnige details, die mijn lust naar hoe fascinerend de meest kleine tics van iemands karakter hem uniek maken, altijd stilt.
"Toe, toe, nog een keer..."
"Hoe we elkaar ontmoette? Of hoe ik het wist?"
"Hoe je het wist natuurlijk..."
Zoals wij het allemaal weten.
Omdat het hart met de daarin verblijvende opeens een plek is waar je liefdevol thuiskomt in jezelf.
Het licht altijd al aan staat wanneer je de weg naar binnen dan eindelijk gevonden hebt.
Wanneer ieder litteken van een leven in oorlog zoekende naar vrede in het onvoorwaardelijk mogen liefhebben van en ontvangen niet langer een schrijnend zichtbare beperking lijkt, maar die ene perfecte kwetsbare plek in de muren van het hart, waar een sloophamer enkel een gat boort, om er een nieuwe opening, een deur zonder kraak, in te plaatsen.
"Vorig jaar vandaag..."
"He, twee jaar geleden he..."
"Jij Kafka..."
"Ik weet..."
Maar ik zou toch zweren. Dat eindeloos. Telkens overnieuw, en overnieuw, en nieuw, nieuw, nieuw.
Het toch altijd hetzelfde voelde, hoevaak ik ook voor je viel.
Maar ik zou toch zweren... Dat er niks Kafkaans is aan hoe mijn lichaam al net voor je de huid aanraakt, kippenvel maakt, enkel de anticipatie, de liefde voor de herinnering aan je raken, al genoeg is, haar te doen...
"Ik lief je immens veel."
"Ik lief je altijd een keer meer."
"Ik lief je dito's in overvloed."
Ik weet. Dat ik een onmogelijke Kafka ben.
Maar liefste, begrijp het dan, ik wil niet dat het verhaal ooit afloopt, omdat ik er zo van hou, hoe het zich elke dag voor mijn ogen herhaald.
De vloek werd pas een zegen, toen ik jou leerde kennen."
Comments