You oktopy my heart

"Soms. Is een moment genoeg. 
Dat een mens weet wat het mist wanneer het ontbreekt aan. Vloek. Zege. Vloek. 
Soms. Is een moment genoeg. 
Wij zitten tegenover elkaar. Proberen te praten. Draaien er telkens omheen in onze pogingen direct te zijn. "Dus als het geen seks is, geen relatie, als het om geen van de twee draait, waarom ben ik dan hier? Lees ik je zo verkeerd?"
"Ik..."
"Wil..."
"Je..."
"Carmen."
Hij slikt. 
Herhaalt zichzelf. 
Maar ik hoor al lang niets meer of minder dan echo's.
Hij neukt me. Of hij nu wil of niet. Of hij het nu in de gate heeft of niet. Met of zonder kleren. Die man neukt mijn ziel. 
Soms is een moment genoeg. "Hier kwam ik niet voor." Ik hoopte dat je daarvoor kwam. Het zou minder zeer doen wanneer je weer ging. 
En dat is het nu net. 
Altijd terugkomen en blijven, blijken uiteindelijk twee zulke verschillende dingen te zijn. 
Soms. Is een moment genoeg. En soms is een moment moeten wachten tot zij al gepasseerd is, de druppel. 
Soms.
Wij liggen hangend over elkaar. Ik zie de geboorte van een geheel nieuwe lachrimpel die voorzichtig, huiverend maar moedig en vol leven, voor het eerst in de wereld verkeerd.
Ik glimlach. Terug. 
Soms is een moment genoeg.
Je vraagt me wat er is. Ik heb geen idee, kan mijn zelf niet helpen, als zij je niet begrijpt, dan tekent zij jouw blik op mijn gezicht, in een poging wel te kunnen voelen, over wat je zwijgt. De triestheid. Ik weet niet wat er is, mijn liefste, ik hoopte dat jij het me vertellen zou.
Soms is een moment genoeg.
Hij vraagt me of ik zijn hand wil vasthouden, stopt ze in zijn jaszak. Wij lopen. Zijn duim steelt over de mijne. De hemel zogezegd. 
Soms is een moment genoeg.
En soms, is een moment zo veel meer, dan genoeg, dat al het andere, er niets bij lijkt."

Comments

Popular Posts