X

"De weg was lang, té lang,
En dagen borduurde kruisjes op cijfers tot weken van het zelf in de vingers prikken.
De weg was kort, té kort,
En weken vielen als boom bladeren zelfstandig beseffende het is tijd gestorven te zijn, langzaam dwarrelend tot de hoop scheurkalenderblaadjes enkel nog de onthechting deed herinneren aan dat wat in essentie over was, nu zij gestript was van.
Een kaft zonder titel, blad of woord, een kaft met een vervallen en verscheurde geschiedenis, zonder toekomst. 
De weg was onvoorspelbaar, té onvoorspelbaar, als Claire Neanderton, leek deze weg met tijd en wijlen zelf uit de bocht te vliegen of eraan onderdoor te gaan, alleen de continuïteit, van een weg, al maar meer, té meer, té meer en meer. Daarin verschilde zij dan toch, onomstotelijk. 
De weg was optimistisch, té optimistisch voor zijn eigen doen. Maar het liep erom. 
Hopende op betere, nooit tevredenere dagen, legde de zool het stap na, stap na, stap, na, af tegen de weg, tot ergens na gelang, de weg, al was het einde nog lang niet in zicht, toch voldaan leek."