X

"En als ik je ooit een zelfhulpboek had moeten schrijven, voor de koude tijden, dat ik de warmte van je handen nog niet sprak, en je naam nog niet voelen kon,
"Je kunt nooit écht iets of iemand loslaten, wanneer je niet eerst genoeg van jezelf houdt, het, hem of haar, een plek te kunnen geven, buiten het hart."
Het is zo simpel weet je, zelfs als het gedoemd is, verloren is, of er nooit écht was om mee te beginnen, zodra je ze inlaat, om een gat te vullen, kun je ook als zij niets helen, je onmogelijk van hun opvulling ontdoen. Zij nemen een ruimte in, zonder blozen. Omdat zij ook maar iets moeten.
En ik denk, dat iets moeten samen, nooit opweegt tegen, samen met jezelf mogen.
"De langste relatie in je leven is die met jezelf..."
Ik vond het idee, van een relatie voor het leven altijd zo beangstigend, dat ik het leven graag van haarzelf ontnam, overleven met jezelf, voelt zo veelbelovender.
Ik begreep nooit waarom iemand opgesloten zou willen worden. Niet in armen. In een naam. In een ring. In een belofte. In een huis. Of in een gevoel.
Tot het hart zich gewillig nog voor het ooit een vraag was, zichzelf aan je overgaf.
En er kwam nooit een vraag.
Want er was nooit een vraag.
Er is toch geen twijfel over mogelijk...
Dat zelfs nu, de jaren enkel draaien om meer van het zelf te houden, te luisteren naar, te gaan voor, zij toch telkens in een ding met kop en schouders boven al het andere begrijpen uitsteekt.
Dat ik van je hou.
Van je hield al voor ik wist dat de woorden werkelijk een betekenis kunnen hebben.
Het is ook niet te verklaren.
Dat het nu eenmaal een gevoelskwestie is.
Als ik je een zelfhulpboek zou moeten schrijven, voor dagen waarop ik enkel een woord, een scherm, een afstand die wanhopig probeert te overbruggen kan zijn,
"Je gevoel liegt niet. Want het hoeft zich niet te verantwoorden. Geen rede te geven. Of een logica te volgen. Je gevoel liegt niet. Als je niet weet wat je denken moet. Dan begin maar eens, met voelen."

Comments

Popular Posts