X
"Ik wil nog even zeggen, zo naadloos aansluitend op elk van mijn groeven en oneffenheden..."
De man denkt dat hij én ik, ons een vanzelfsprekend naadloze perfectie is.
Mijn lief, leert langzaam met tijd en wijlen, dat naadloze confecties, enkel onder extreem pressende druk, de onmetelijke hitte en ademloze ruimte, gecreëerd worden.
Dus toch, twee soldaten, twee antieke strijders uit levens te veel, in alledaagse kleding hier.
"Of wij een dovende of een oplichtend vlammetje zijn?"
Kleine broertjes begrijpen hun oudere nooit precies, laat staan de glimlach die aan zijn arm gehaakt loopt...
Het is er immers nooit één. Het zijn twee vlammetjes die elkaar constant in iedere ruimte zoeken, naar elkaar toe trekken, omdat daar de zuurstof, eindelijk de mogelijkheid van samensmelting, het licht, besloten is.
"Dat blijft de vraag, dat blijft de vraag." Zij zucht. Het leven blies onmetelijke stormen, dat het zou doven was niet eens meer een angst maar een zekerheid zo zou wetenschap toch stellen, maar dat mijn man de geleerde, in elke ontmoeting die wij deelde wees zijn taalmin hem op het missen van Metta.
De man noemt mij strijder, en mijn oorlogsheld... mijn militant strateeg, mijn aloverzienende, blijkt blind en doof, dat ik al voor de eerste aanraking al voor het oog te hebben gerust op het glinsterende laat staan de vinger, De Geweldloze werd.
"De hopeloze dromer in mij, wij waren alle mogelijke combinaties..."
De man probeerde onmogelijk te zeggen, zoals hij ook vaak probeert te schrijven of geloven of overtuigd zijn van de onmogelijkheid, dat het lot niet letterlijk de hand is die je in het leven gedeeld is, alsof zij pas achteraf waar te nemen is, maar juist de hand is die je in het leven gedeeld is...
"De hand die je ziet, wanneer je droomt dat je verdrinkt, en uitrijkt naar hulp, de hand die je dan vastgrijpt en je uit het water trekt, de hand die de glazen scherven uit je rug haalt, en de hand die je streelt en je wonden geneest, de hand waar je naar verlangd wanneer je troost, geloof, hoop of liefde zoekt."
De man denkt dat hij én ik, ons een vanzelfsprekend naadloze perfectie is.
Mijn lief, leert langzaam met tijd en wijlen, dat naadloze confecties, enkel onder extreem pressende druk, de onmetelijke hitte en ademloze ruimte, gecreëerd worden.
Dus toch, twee soldaten, twee antieke strijders uit levens te veel, in alledaagse kleding hier.
"Of wij een dovende of een oplichtend vlammetje zijn?"
Kleine broertjes begrijpen hun oudere nooit precies, laat staan de glimlach die aan zijn arm gehaakt loopt...
Het is er immers nooit één. Het zijn twee vlammetjes die elkaar constant in iedere ruimte zoeken, naar elkaar toe trekken, omdat daar de zuurstof, eindelijk de mogelijkheid van samensmelting, het licht, besloten is.
"Dat blijft de vraag, dat blijft de vraag." Zij zucht. Het leven blies onmetelijke stormen, dat het zou doven was niet eens meer een angst maar een zekerheid zo zou wetenschap toch stellen, maar dat mijn man de geleerde, in elke ontmoeting die wij deelde wees zijn taalmin hem op het missen van Metta.
De man noemt mij strijder, en mijn oorlogsheld... mijn militant strateeg, mijn aloverzienende, blijkt blind en doof, dat ik al voor de eerste aanraking al voor het oog te hebben gerust op het glinsterende laat staan de vinger, De Geweldloze werd.
"De hopeloze dromer in mij, wij waren alle mogelijke combinaties..."
De man probeerde onmogelijk te zeggen, zoals hij ook vaak probeert te schrijven of geloven of overtuigd zijn van de onmogelijkheid, dat het lot niet letterlijk de hand is die je in het leven gedeeld is, alsof zij pas achteraf waar te nemen is, maar juist de hand is die je in het leven gedeeld is...
"De hand die je ziet, wanneer je droomt dat je verdrinkt, en uitrijkt naar hulp, de hand die je dan vastgrijpt en je uit het water trekt, de hand die de glazen scherven uit je rug haalt, en de hand die je streelt en je wonden geneest, de hand waar je naar verlangd wanneer je troost, geloof, hoop of liefde zoekt."
Comments