"– Pgoosebumps = CF (Sc + Id + So)."
"Er loopt een lijn, of eerder nog een glimlach, het strakgetrokken streepje kieteld het gezicht tijdens de zuchtjes.
Ik zie, een man, en een meisje, zij zitten tegenover elkaar. Er staat muziek op die als vanzelfsprekend overstemd wordt door het gekletter van whiskey flessen. Hij zwaait met zijn handen alsof hij werelden heen en weer kan schuiven in zijn verbeelding. Zij kijkt, luisterd, schud haar hoofd. Zij is al in aantocht.
Ik zie, een vrouw, en een jongetje, zij liggen verstrengeld in elkaar, hij laat geen tranen maar gaat toch, en als je dan vertrekt, dat het liever aan mijn handen te wijden dan te wijten is. Droom maar zacht, mijn kind. En als jij bang bent, neem ik je mee. Mee naar het buitenland.
Twee dromers luisteren naar de verhalende geschiedenis op de achtergrond, en tegen de tijd dat hij zijn koffie op heeft, zal de lucht hier weer paars gekleurd worden, maar het klinken van de stilte, is even warm als de kleuren die de man nooit draagt. En als hij zijn ogen dichtdoet, hoort hij dan nog wat mijn gezicht hem toefluisterd?
De realisten zien het wrak nog dieper zinken, in het aanschouwen van wat ooit, wat als, wat nooit, wat wel, wat nu en niet, en met elke tandenpoetsen, spoelt hij de zure smaak van zijn speeksel weg, en vergeet, en mist, en wenst en vergist.
Zij zoekt bedachtzaam naar een zwijgende toestemming, maar de sfeer is er niet altijd naar, imposant stapt de man de drempel over, verwrongen zijn gelaat, wanneer hij het muurtje laat, waaraan verdient, is een vraag die hij vaker stelde dan een mens de kostten ervan in spoorloze eigenwaarde betaalt.
Aan niets. Aan alles. Aan minder dan. Aan het meest. Omdat jij. Omdat. Jij. Jij. Jij. Jij. Jij.
Met tijden is het onduidelijk, of hij weent om wat hij mist of mistte. Zolang het maar in mijn handen ligt, het jouwe, vast, houden.
Er loopt een lijn, aan uren, middernachten, dagen, weken, gestreken tot naadloos passende.
Er loopt een lijn. Of eerder nog een muurtje, opdat de mijne ook het jouwe, ieder alles, immer en te meer, beschermen zal."
Ik zie, een man, en een meisje, zij zitten tegenover elkaar. Er staat muziek op die als vanzelfsprekend overstemd wordt door het gekletter van whiskey flessen. Hij zwaait met zijn handen alsof hij werelden heen en weer kan schuiven in zijn verbeelding. Zij kijkt, luisterd, schud haar hoofd. Zij is al in aantocht.
Ik zie, een vrouw, en een jongetje, zij liggen verstrengeld in elkaar, hij laat geen tranen maar gaat toch, en als je dan vertrekt, dat het liever aan mijn handen te wijden dan te wijten is. Droom maar zacht, mijn kind. En als jij bang bent, neem ik je mee. Mee naar het buitenland.
Twee dromers luisteren naar de verhalende geschiedenis op de achtergrond, en tegen de tijd dat hij zijn koffie op heeft, zal de lucht hier weer paars gekleurd worden, maar het klinken van de stilte, is even warm als de kleuren die de man nooit draagt. En als hij zijn ogen dichtdoet, hoort hij dan nog wat mijn gezicht hem toefluisterd?
De realisten zien het wrak nog dieper zinken, in het aanschouwen van wat ooit, wat als, wat nooit, wat wel, wat nu en niet, en met elke tandenpoetsen, spoelt hij de zure smaak van zijn speeksel weg, en vergeet, en mist, en wenst en vergist.
Zij zoekt bedachtzaam naar een zwijgende toestemming, maar de sfeer is er niet altijd naar, imposant stapt de man de drempel over, verwrongen zijn gelaat, wanneer hij het muurtje laat, waaraan verdient, is een vraag die hij vaker stelde dan een mens de kostten ervan in spoorloze eigenwaarde betaalt.
Aan niets. Aan alles. Aan minder dan. Aan het meest. Omdat jij. Omdat. Jij. Jij. Jij. Jij. Jij.
Met tijden is het onduidelijk, of hij weent om wat hij mist of mistte. Zolang het maar in mijn handen ligt, het jouwe, vast, houden.
Er loopt een lijn, aan uren, middernachten, dagen, weken, gestreken tot naadloos passende.
Er loopt een lijn. Of eerder nog een muurtje, opdat de mijne ook het jouwe, ieder alles, immer en te meer, beschermen zal."
Comments