Interview struggles.
"Zo nu en dan, 'en dat begon zomaar, het schrijven?' ik glimlach, schud mijn hoofd.
"Het was al jaren in de maak. Al voor ik geboren was, vertelde zij me verhalen en werd er gelachen om de vertellingen aan de koffietafel op zondag. Het is een van de belangrijkste tradities geweest mijn hele jeugd lang, er was geen bezoek brengen aan mijn grootouders zonder verhalen die tot de verbeelding spraken, en mijn opa, nodigde mij altijd uit te fantaseren, te onderzoeken, te expirimenteren, ik denk zo, dat hij de verstrooide professor is, die nooit professor werd, maar een verstrooide leraar deed opbloeien, welke magie er in natuur scheikunde zit, hoe hij speelde met bommen in de oorlog, wat voor gekkigheid hij uithaalde om een quatta te krijgen van de politie, hij staat bekend als pyromaan, omdat hij ooit bekende voor een reep chocolade die toen der tijd een fortuin kostte, wel 2,5 gulden cent.
Mijn oma, zij was een dromer, speelde uren met mij jonkvrouw en postbezorger, wij schreven eindeloos brieven aan hooggeachten, hoe je ze stelt, wat je schrijft om ze het zich echt voor te laten stellen, te laten ervaren hoe het was, voor jou. En daarna als de post door mijzelf in de brievenbus was gegooit, haalde ik haar er weer uit, maakte het voorzichtig open, stoomde met opa de postzegel eraf voor in onze verzameling, schreef een nieuwe brief terug aan mijzelf.
Dat is hoe het begint, met de dromen waar zij over sprak, een muur zo ver als de horizon strekt dwars door de bergen in China, over een plein vol met duiven midden in Italië en vreemde die de taal niet delen maar je wel verstaan. Er was voor mij niets prachtiger dan reizen door de tijd of over de wereld, iemand anders herinneringen bezoeken, terwijl je gewoon kunt zitten op je eigen vertrouwde piepende krukje in de keuken.
Ik ben dan dankzij mijn oma ook jaren mijn eigen lievelings penvriendin geweest, en hoe ik er naar uitkreeg een brief van mijzelf te ontvangen, zodat ik er een terug kon schrijven.
Nooit zomaar, met een liefde voor vertellingen en geschreven woord al generaties voortdurend."
"Het was al jaren in de maak. Al voor ik geboren was, vertelde zij me verhalen en werd er gelachen om de vertellingen aan de koffietafel op zondag. Het is een van de belangrijkste tradities geweest mijn hele jeugd lang, er was geen bezoek brengen aan mijn grootouders zonder verhalen die tot de verbeelding spraken, en mijn opa, nodigde mij altijd uit te fantaseren, te onderzoeken, te expirimenteren, ik denk zo, dat hij de verstrooide professor is, die nooit professor werd, maar een verstrooide leraar deed opbloeien, welke magie er in natuur scheikunde zit, hoe hij speelde met bommen in de oorlog, wat voor gekkigheid hij uithaalde om een quatta te krijgen van de politie, hij staat bekend als pyromaan, omdat hij ooit bekende voor een reep chocolade die toen der tijd een fortuin kostte, wel 2,5 gulden cent.
Mijn oma, zij was een dromer, speelde uren met mij jonkvrouw en postbezorger, wij schreven eindeloos brieven aan hooggeachten, hoe je ze stelt, wat je schrijft om ze het zich echt voor te laten stellen, te laten ervaren hoe het was, voor jou. En daarna als de post door mijzelf in de brievenbus was gegooit, haalde ik haar er weer uit, maakte het voorzichtig open, stoomde met opa de postzegel eraf voor in onze verzameling, schreef een nieuwe brief terug aan mijzelf.
Dat is hoe het begint, met de dromen waar zij over sprak, een muur zo ver als de horizon strekt dwars door de bergen in China, over een plein vol met duiven midden in Italië en vreemde die de taal niet delen maar je wel verstaan. Er was voor mij niets prachtiger dan reizen door de tijd of over de wereld, iemand anders herinneringen bezoeken, terwijl je gewoon kunt zitten op je eigen vertrouwde piepende krukje in de keuken.
Ik ben dan dankzij mijn oma ook jaren mijn eigen lievelings penvriendin geweest, en hoe ik er naar uitkreeg een brief van mijzelf te ontvangen, zodat ik er een terug kon schrijven.
Nooit zomaar, met een liefde voor vertellingen en geschreven woord al generaties voortdurend."
Comments