"Esrtum Liberté è calibre maximus desertum."

"Ik draag de liefde op mijn schouders,
Had haar lichter verwacht naar gelang de tijd, als ook het leven, ik vergiste me,
Maar ik hou haar vast,
Maar ik hou haar vast,
Draag de banden als tekens van toekomende vrede,
Het vreet aan de spieren,
De striemen ontstaan langzaam, maar zeker,
Het is zwaarder, dan voorzien,
Ik draag je lief, op mijn schouders,
Kilo's aan sluimerende herinneringen,
Ik luister naar onze bloedbanen ruisend naast elkaar, ik hoor het kloppen op je borst,
Laat mij binnen, ik smeek, ook als ik een vreemde ben,
De vertakkingen van het pad,
Je kent ze nog niet,
Maar ik ken jou,
Ik weet dat wij rouwen om hetzelfde verlies,
Wij kwamen terecht in de droom van iedere denker,
Leeg hoofd,
Ik ken hem niet,
Maar jij wel, het mijn,
Wij dragen ons lief op de schouders,
" Wat wil je dan van me?"
" Ik kijk naar je alsof je mijn bezit bent,"
Dat weet ik toch, ik ken de ogen,
Ik voel het verschil in gewicht,
Wanneer we alleen zijn,
Dat ik graag zou gluren naar je glunderen de hele dag zonder schroom, zonder schuld,
Soms, geef ik de regels een enkele minuut op, sta ik mijn ogen toe af te glijden,
Godverdomme man toch,
Mijn hart heeft geen schijn van kans,
Ik draag de liefde over mijn schouders, als een kind van de tijd geboren uit spijt en tegen beter weten in, en het maakt toch niks al is er geen einde, aan dat wat als enige miste, het hebben van een oprecht begin,
Mijn ogen spieken sluw vanuit het hoekje van de spiegel, twee schouders, aan elkaar gekluisterd,
Godverdomme man,
Mijn hart, zij heeft geen schijn van kans."