"Stadium ||| - Droom-land-schap."

"Midden op zee,
Voer een meisje,
Op een houtwrak,
Haar gezicht gesplitst in drieeen,
Zij jammerd om een knuffeldier,
Dat ik niet ken,
Hier kitekattekatkita,
Zuchtend kijkt zij naar de horizon,
Hoelang, hoelang duurt boven water blijven, wanneer je enkel drijft?
Als hopend op een zuchtje wind, een teken van leven,
Dreef zij recht in een storm,
De regen doorweekte haar huid en haar,
Bibberend vroeg zij zich af,
Zou dit het dan zijn?
Het einde van de wereld, het einde, midden op zee?
Tot op een ochtend, de regen verbleekte bij het botsen van het bootje,
Het bootje, dat deed glimmen als een spiegel en haar deed spreken,
"Vergeef je me? Heb ik je vermoord? Wil je liever dood zijn dan met mij leven? Had je me graag anders gezien? Spring dan als je durft, durf je?"
Het bibberende in de stem deed mijn tranen bleken als bijtend zuur over de wang, de poorten van de boot ver boven breken,
De hulpladder naar beneden, na gelang,
Ze klom en klauterde, zo een eind de lucht in,
Ze fluisterde zichzelf moed in, hoogtevrees dat had ze niet, angst voor vallen dat wel,
Wist mijn kleine meisje veel dat zo veel moeite doen om over de beschutting te komen, gelijk stond aan neervallen voor,
De boot leek leeg, op een paar voeten na, 
Zij droegen geen lijf, zelfs geen schoenen, liepen daar alsmaar,
Ze zocht hoog en laag, in alle kamers en aan dek,
Maar de kapitein, mijn kapitein,
Verliet zijn schip voor het behouden van de nek,
De foto's, het meisje zocht de boeken de troepjes en iedere kist zonder schat na,
Zachtjes klom zij naar beneden, sprong van de laatste paar treden zo op haar vlot,
Het maakt niks waar we leven, wie we kwijtraken onderweg, als wij maar weten wie wij in de spiegel zien,
Ik herken haar graag, het meisje met de eindeloze vraag, hoe denk je dat? Het voelt voet te zetten op land? Ik kus de spiegel zijn hand, hij kust mijn voorhoofd, zij drijft langzaam tussen beide, de stroom, droom zachter jij, maar natuurlijk ik droom altijd voor twee, voor jou, voor jou en voor mij."