"De Kafka bedekt naakt."

"Zij tuurt in de verte, fluistert naar de reiger dat zij het begrijp,
Onbewogen blijven stilstaan, én toch kunnen weten wat nu eigenlijk daarin het doel is,
Dat ik de Zwijger, mis wanneer ik door de stille kou van nachten in Schrik haar armen vallen opgesloten wordt,
Zij verteld mij, dat ik het weer doe, ik wist dat wij niet prima waren, maar ik raak zo tuureloos van mijn proberen terug te grijpen naar een omhelzing van de dekens die mij "jij bent oke," toefluistert.
Het is zover, het schokken is begonnen, zij schrikt wakker van mijn Schrik, en het spijt me, ik zeg je ik zal het matras verleggen, je niet meer ontwaken uit de dromen van je smaak,
Haar handen hevelen het levensrijke bloed van haar aderen naar het mijne, een extra trui,
Dat het niet nodig is om in schreeuwen uit te barsten iedere keer dat mijn nachtmerries steigerend de kop op steken,
Zij tuurt in de verte, haar dichtbij kijkt naar de reiger, mijn nabij trilt mijn benen op tilt,
Zeg hen, ook als jij het met vallen doet, dat jij op eigen benen staat."

Comments

Popular Posts