-10
"Ik vroeg me het me altijd af, allemaal, en zo vaak,
Hoe dan ziet een mens zichzelf ooit van achter? Hoe weet ik hoe ik mijn haar vastgebonden heb zonder mijn nek te verekken?
Zoekt iedereen dan iemand met een tweede spiegeltje, die achter je staat te frutten welke plek je het nu net wel genoeg laat zien.
Het is niet het tweede spiegeltje, al spiegel je me vaak, het is wie erin kijkt, en blij is je te zien.
Ik denk zoals thuis komen, het enigste wat wij willen toch, is in de auto stappen na een lange dag, de deur open doen en zien dat er daar iemand wachtte op onze komst, blij ons te zien.
Ik verwacht dat stiekem het gedoe van Irak er nog steeds toe doet, want hoe vreudig jij ook zou zijn als je de kamer in stapt, het zou handig zijn als je begreep dat ik er nog middeninzit tot ik Israëlische vida 4 letters in heb kunnen vullen, en het zeggen kom hier jij, denk met mij, eigenlijk betekend ik ben zo blij je te zien, ik miste je hoofd toch lieverd, ik reken je zo tot het mijne dat ik je toch niet tel als in persoon googlen zonder internet, maar als het vragen aan mijn verlegende geheugen wat is hier dat ik mis? Behalve jou.
Wat is hier dat ik mis, in dat hoofd van mij? En jij, vult haar als vanzelfsprekend aan.
Het maakt me niet echt uit hoe mijn haar vastgebonden zit, of ik er van achtere uitzie, achteraf dan, ik geef toch zo veel meer om het moment van stilstaan weten dat ik vergeet wat ik ging doen omdat ik jou zie, bedenken dat ik er aan dacht toen je een papier weg gooide, print, wat met printen dan? Je kijkt twee seconden en ik moet glimlachen, de haartjes in de war gebracht door het wrijven in je ogen als de vleugels van jonge vogeltjes, ik begreep nooit waarom iemand een kanarie zou kiezen uit alle vogels, het lijkt zo onzinnig, maar het is geel. Ik vergat kanarie geel.
Of het nu de grote dingen, of een enkel velletje, of het nu een mensen ding is of een van mijn hoofd,
Het herinneren aan, doet het hem, laat me maar niet vergeten hoe gemakkelijk het hoofd, haar, logica, achterlaat denkend aan jou."
Hoe dan ziet een mens zichzelf ooit van achter? Hoe weet ik hoe ik mijn haar vastgebonden heb zonder mijn nek te verekken?
Zoekt iedereen dan iemand met een tweede spiegeltje, die achter je staat te frutten welke plek je het nu net wel genoeg laat zien.
Het is niet het tweede spiegeltje, al spiegel je me vaak, het is wie erin kijkt, en blij is je te zien.
Ik denk zoals thuis komen, het enigste wat wij willen toch, is in de auto stappen na een lange dag, de deur open doen en zien dat er daar iemand wachtte op onze komst, blij ons te zien.
Ik verwacht dat stiekem het gedoe van Irak er nog steeds toe doet, want hoe vreudig jij ook zou zijn als je de kamer in stapt, het zou handig zijn als je begreep dat ik er nog middeninzit tot ik Israëlische vida 4 letters in heb kunnen vullen, en het zeggen kom hier jij, denk met mij, eigenlijk betekend ik ben zo blij je te zien, ik miste je hoofd toch lieverd, ik reken je zo tot het mijne dat ik je toch niet tel als in persoon googlen zonder internet, maar als het vragen aan mijn verlegende geheugen wat is hier dat ik mis? Behalve jou.
Wat is hier dat ik mis, in dat hoofd van mij? En jij, vult haar als vanzelfsprekend aan.
Het maakt me niet echt uit hoe mijn haar vastgebonden zit, of ik er van achtere uitzie, achteraf dan, ik geef toch zo veel meer om het moment van stilstaan weten dat ik vergeet wat ik ging doen omdat ik jou zie, bedenken dat ik er aan dacht toen je een papier weg gooide, print, wat met printen dan? Je kijkt twee seconden en ik moet glimlachen, de haartjes in de war gebracht door het wrijven in je ogen als de vleugels van jonge vogeltjes, ik begreep nooit waarom iemand een kanarie zou kiezen uit alle vogels, het lijkt zo onzinnig, maar het is geel. Ik vergat kanarie geel.
Of het nu de grote dingen, of een enkel velletje, of het nu een mensen ding is of een van mijn hoofd,
Het herinneren aan, doet het hem, laat me maar niet vergeten hoe gemakkelijk het hoofd, haar, logica, achterlaat denkend aan jou."
Comments