"Je hebt toch ook geen pakje nodig."

"En als je me blijft vragen of er dit jaar ook weer zo een schrijf,
Of ik haar ooit na lees van de storm, of de zee,
En hoe vaak je me ook vraagt op je bootje, en wij zinken met het schip,
Wanneer je twijfelt, over de waarde,
Of wel en wat als, hoe dan en waarom,
Als je piekerd, over vragen of overvragen, mijn liefste, ik weet het toch ook niet,
Alles wat ik weet, is dat ik ken, en zij kunnen grappen maken tijdens de wijn, over de muziek en welke kleur mijn sokken vandaag zijn, mannen aanwijzen aan het einde van de bar en zeggen dat alleen zijn voor watjes is, wanneer er zo veel vissen zijn in de zee,
En ik kijk naar mijn schoenen, herinner mij dat ik voor jou enkel ritsen en klittenband had, tot jij het mijne strikte, glimlach naar de gedachte aan je en schud nee,
Ik denk dat het moedig is alleen te durven blijven in een wereld gebouwd op deelbaar door twee, ik denk dat je dapper bent toe te geven dat je meer waard bent dan wat je altijd al kreeg,
Ik denk, dat er vissen te veel zijn die me aan je zouden doen denken, maar eerlijk, er is er geen een als jij.
En jij, bent altijd mijn Nemo. En hoe vaak ik je ook verlies, wat aan afstand, tijd, hoofden en deining me je doet missen,
Wanneer je kwijt bent, alleen, bang, verloren, in nood of twijfel. Als drijven, zinken, zwemmen, overstelpt, verdrinken of alles tegelijk, je opsluit in het afsluiten van de hoop.
Wanneer glas een grens lijkt te vormen die enkel een barrière is.
Ik zal altijd zwemmen. Blijven zwemmen, zwemmen, zwemmen. Tot wij het te boven zijn en ik je overnieuw heb gevonden. 
En je hebt toch geen pakje nodig. Niet eens een bootje, een verhaal of goede zin. Geen twijfel mogelijk. Want nog niet misschien, zou ik welke vis ter wereld dan ook, voor mijn Nemo aanzien."