X
"En wij, soms stil en verslagen, klampen ons vast aan de herinnering,
Op de heenweg nog dacht ik de straat hier glittert, zou de architect het bedacht hebben om ons hoop te geven, voor wij hier naar binnen lopen, het nieuws horen en onze oren even die van Gogh hadden willen noemen,
Ik lees je zachtjes voor, vertaal zin voor zin want Angels sprak je nooit echt goed,
Ik fluister je toe, en nu slapen wij allebei in Verweggistan, doe de ogen maar dicht, rust maar ik ga nergens heen,
Als een klein kind trillen je oogleden voor jij haar echt gevonden hebt, en ik vervloekt mezelf dat jij me de tafel van 7 leerde toch, en ik in de paniek niet begrijp hoe je 60 door 7 deelt of wat nu 18+7 dan precies was, ik wil er geen een missen,
Af en toe wordt je wakker, beloof het me nog een keer, ik ga met je de hele lijst af, ik zal de badjas niet vergeten opa, ik beloof het, en jezelf meisje, wacht er niet iemand in jouw bed, moet je niet naar huis?
Ik slik mijn tranen weg, och aapie toch, ik ga niet naar huis, jij bent mijn thuis dat weet je toch, ik blijf hier, maak je maar geen zorgen, ik ben hier en ik zal ieder uur dat wij in de week deelde mezelf op een taartje trakteren, een haring of een eindje gaan wandelen naar de vliegtuigen kijken, ik zorg voor haar en voor mezelf, en voor hoe ze je herinneren, ik beloof het je,
Hij zwaait terwijl ik hem nog bekijk vanaf de gang, precies zoals zijn moeder vanuit het klooster, nu begrijp ik waarom zijn hart dan brak,
Wij kunnen liplezen, maakte zo grapjes naar elkaar in de kerk een geluidsloze "ik hou van jou. Je hoeft niet te vechten. Het is al goed. Ik hou van jou altijd een meer." Hij knipoogt laat de ogen dichtvallen met een kleine schuin getrokken mond, dag glimlach.
Ik loop de weg terug en vraag me af of de architect wel bedacht dat een glitterende vloer hoe donker de nacht ook, niets doet als je ze achter moet laten, dacht hij dan misschien dat het de verslagen mensen zou hypnotiseren tijdens het lopen, even de illusie zou geven, dat het een lachje zou forceren, gelogen hoop zou doen opleven?"
Op de heenweg nog dacht ik de straat hier glittert, zou de architect het bedacht hebben om ons hoop te geven, voor wij hier naar binnen lopen, het nieuws horen en onze oren even die van Gogh hadden willen noemen,
Ik lees je zachtjes voor, vertaal zin voor zin want Angels sprak je nooit echt goed,
Ik fluister je toe, en nu slapen wij allebei in Verweggistan, doe de ogen maar dicht, rust maar ik ga nergens heen,
Als een klein kind trillen je oogleden voor jij haar echt gevonden hebt, en ik vervloekt mezelf dat jij me de tafel van 7 leerde toch, en ik in de paniek niet begrijp hoe je 60 door 7 deelt of wat nu 18+7 dan precies was, ik wil er geen een missen,
Af en toe wordt je wakker, beloof het me nog een keer, ik ga met je de hele lijst af, ik zal de badjas niet vergeten opa, ik beloof het, en jezelf meisje, wacht er niet iemand in jouw bed, moet je niet naar huis?
Ik slik mijn tranen weg, och aapie toch, ik ga niet naar huis, jij bent mijn thuis dat weet je toch, ik blijf hier, maak je maar geen zorgen, ik ben hier en ik zal ieder uur dat wij in de week deelde mezelf op een taartje trakteren, een haring of een eindje gaan wandelen naar de vliegtuigen kijken, ik zorg voor haar en voor mezelf, en voor hoe ze je herinneren, ik beloof het je,
Hij zwaait terwijl ik hem nog bekijk vanaf de gang, precies zoals zijn moeder vanuit het klooster, nu begrijp ik waarom zijn hart dan brak,
Wij kunnen liplezen, maakte zo grapjes naar elkaar in de kerk een geluidsloze "ik hou van jou. Je hoeft niet te vechten. Het is al goed. Ik hou van jou altijd een meer." Hij knipoogt laat de ogen dichtvallen met een kleine schuin getrokken mond, dag glimlach.
Ik loop de weg terug en vraag me af of de architect wel bedacht dat een glitterende vloer hoe donker de nacht ook, niets doet als je ze achter moet laten, dacht hij dan misschien dat het de verslagen mensen zou hypnotiseren tijdens het lopen, even de illusie zou geven, dat het een lachje zou forceren, gelogen hoop zou doen opleven?"
Comments