X

"Lustrum zei ze graag, elk woord dat in een Zweedse puzzel gebruikt kon worden, nam ze graag op in de dagelijkse conversatie.
Zij zat daar dan, in haar eentje, het laatste straaltje zon te genieten op haar tuinstoel, te trekken aan een sigaret.
Er waren weinig momenten waarop je ze voor jezelf alleen kon hebben. Wellicht was ik altijd een egoïst, ben niet goed in delen wanneer het over tijd met mijn liefste gaat.
Ik zocht haar dan op, ging op mijn knieën op de klinkers zitten en boog mij voorover tot mijn gezicht precies in haar schort begraven was. Zij werkte altijd van links naar recht ieder strookje haar af. Kriebelde mijn hoofd wel drie menthols hijsende lang.
Zij had zulke grote eeltknobbels van het werken als notulist op de bank, de enters, van de typemachine. Daarmee kon zij precies ieder plekje zo strelen dat het glimlachen tot schaterlachen getoverd werd.
Er was geen verlies of verdriet op de wereld, dat haar mismaaktheden, niet goed konden maken met een kwartier haffelen.
Mijn grootmoeder was een gebrekvolle vrouw, en nooit daarvoor en niet daarna, ontmoette ik ooit iemand, die haar gebreken zo feilloos als perfectie dragen kon.
Soms zat zij eraan te pulken met een oud versleten aardappelmesje dat ook werd gebruikt voor het uitkrassen van plukkem en mos. Later, gooide ik, ieder mesje dat mijn handen konden vinden weg. Ik heb het nooit bekend, maar als zij daar dan zat en hoofdschuddend zei, dat ik op hem leek, dan wist ik het wel, dat zij het wist.
Soms droom ik, dat ik eelt knobbels krijg op de vingers en handen, zo groot als potloodpunten en zo breed als het gummetje aan de achterkant. Dat hij dan zegt wanneer het de beurt is aan de rug van de Rus, doe het met je topjes, zodat ik zeker weet, dat elk mensenleven, al is het maar in handen of woorden, doorgegeven wordt."