YKE

"Het was in een parkje, toen de zomerse geur reeds vertrokken en het vallen van de herfst al in de lucht hing. Het scheelde zeker vier grade met deze hitte, maar al zou de wereld tot aan de grond toe in vuur opgaan, het was nooit zo heet als het licht ontvlambare van een vluchtige aanraking zo net onder de ronde rand van de bil waar het gele broekje net iets te strak vastgeplakt zat door de midzomerregen.

Je kon het proeven in de lucht.
Geen bewijs, weinig tot niets.
Maar het was te zien in de ogen.
Dit is, ver, verliefd.

Schonk het glas nog eens vol. Bracht het en streelde de hand. Het feestje was drukbezocht, maar het oog kreeg er niets van mee. Giechelde de hele avond weg. Zijn heupen al draaiende, smachtend naar het verfraaiende beeld van fantasie die tot leven. Nog maar, even.

Je kon het zien hangen in de lucht.
Geen bewijs, weinig tot niets.
Maar het was te zien in de ogen.
Dit is, ver, verliefd.

Liepen al struikelend naar de auto over de winterse kou en woorden die niet langer onuitgesproken. Hij stamelde wat, nam mijn hand in de jaszak. Al zwijgende terwijl grijnzende kijkende naar de glimlach van, de ander. Er werd een kleine zucht geslaakt eenmaal beschud in de auto.

Een zoen.
Niet veel.
Maar ik wist genoeg. 
Je kon het voelen in de lucht.
Geen bewijs, toch, de trilling, het gezoem.
Het zat in de ogen besloten.
Dit is, ver, verliefd."