X

"Het jaar was voor twee Kafka's die graag een ommetje maken in park, alles behalve een wandeling in de zonneschijn.

Maar het deed er niet toe.

De regen valt wanneer zij moet.

De storm raast wanneer hij niet anders dan.

Het deed er toe, natuurlijk.

Maar nooit zoveel, als het er niet toe deed.

Daar liepen zij, verregend, verweerd, verzonken in.

Maar zij liepen. Desalniettemin.

En de handen waren koud, bekloven en trillende.

Maar zij hielden. Vast.

En de voeten zijn beblaard, gebarsten, vereelt.

Maar zij zette. Door.

Het jaar was voor twee Kafka's die graag een ommetje maken in het park, alles behalve een wandeling in de zonneschijn.

Maar het deed er niet toe.

De handen en het licht nog altijd in een geslagen.

Maakt van de diep donker drammende dagen,

Vragen van toe en nader,

Bij nader inzien,

Zag het er, zo slecht nog niet uit, of er was wel een lichtpuntje.

Het deed ertoe, natuurlijk. 

Maar nooit zoveel, als het er niet toe deed.

En dat is het punt, waar licht op breekt, en zich natuurlijk, van nature verdeeld."

L-O-V-E