X

"Het is als een huid waarvan we ruien. Die langzaam loslaat omdat nadat de grote teen te groot een gaatje in het geheel en de rest er heel langzaam al splijtende vanaf schuurd.
Normaal zal het nooit worden.
Soms kriebelt het, of is de jeuk zo immens, als een fantoompijn naar het vorige leven.
Een dejavu van het verlangen dat ooit brandende en met tijden in het zwakke moment nog nasmeuld.
Maar ik wed, dat wanneer jij savonds op het beste hoekje van de bank neervleidt, de Glenfliddich inschenkt en de schimmelkaas uitpakt, dat deze voor het eerst geroken wordt, voor de verwaarlozing waarmee voor lief genomen, dan slaat de vuist op tafel wanneer niet langer te ontkennen, en niet meer vanzelfsprekend de smaak van verloochening geslikt wordt.
Dan zal er gepulkt worden aan de vingers, velletjes zullen beknappeld en afgetrokken worden.
Het is niet van vandaag op morgen, daar is het hart, te hard voor. Het is als een huid waarvan we ruien. Tot zij op een dag, niet langer bestaat."

Is it?