X

"Hij rende naar binnen. Met een ongemakkelijke noodgedwongen haast. Zei dat de worstenbroodjes over en te veel. Terwijl het niet. Stopte mij zo stiekem zonder dat zij het zag nog een geeltje toen in het vuistje. Durfde mij niet aan te kijken. 

Zei naar zijn te grote schoenen starend, "zorg er goed voor, en jij ook. Jij ook." 

Zijn blik deed mij denken aan de eerste dode die ik zag. Het was een oudoom van mijn grootmoeder, hij was zijn leven lang met het circus rondgetrokken. Een ongelukkige clown. Had hemzelf van kant gemaakt ging het gerucht. Het gas was vergeten uitgedraaid. Ze speelde de liederen 'de toebadoer' en 'hij was maar een clown' mensen huilde krokodillen tranen en waren treurig gekleed. Sommige juist in volledig kostuum, compleet neerslachtig. De wereld klopte niet, er was geen blik op te werpen, die inzicht op te leveren leek. Zo keek hij naar zijn schoenen. Alsof hij de man, die straks in de kist, zo dood als een pier, nog steeds lichtelijk levend, lijkend.

'n prater is hij nooit geweest. Neemt mij nog eens vast. Draait abrupt om, neemt oma bij de arm op weg naar huis. 

"Ga maar, de bus. Ga maar, voordat je..."

Met twaalf worstebroodjes bepakt zet ik de reis door. Eet er iedere dag eentje. Proef de mix van noodmuskaat en gedroogde peperkoek vermalen met het gehakt. Snuif thuis in en proef de heimwee over mijn tong heen glijden tot de tranen weer weggeslikt. Hij wist het. En hij wist dat ik wist, dat hij het wist.

Wij hebben er nooit over gesproken. Zijn teleurstelling was voelbaar maar zijn zorgen altijd nog aanweziger dan. De gesprekken gevuld met lange stiltes en het eten van roze koeken. Een mens weet niet wat het verliest, tot het al verloren is. Soms belt hij, dan kaart ie, steek ik 'n sigaret op, hij praat met haar, ik luister, en wanneer antwoord ontbreekt, adem ik luidkeels uit en trek ik nog een hijs, precies zoals zij zou, wanneer ook zij geweten had."

(fragment uit: 'Vrouwen die broeken dragen, en andersoortige met uitsterven bedreigd.")