"Je reinste Kafka - prt. 4."

"Zoals je soms mijn huis in loopt, en vergat wat je ging doen, iedere beweging die je daarvoor zette, de stappen een voor een terug beredeneerd,
Zoals wij soms elkaar vasthebben en pas beseffen dat ik je had vandaag, toen jij alweer weg was,
Precies als hoe wij soms een appel eten en haar niet proeven tot het klokhuis de tijd aangeeft, het gaat zo gemakkelijk,
Zoals een geur kippenvel kan maken en daarmee levens aan lijnen stippen kan doen laten lijken,
Zoals wij wijzen naar hier en daar maar altijd kijken naar het nu,
Zoals het nu, de ogen van de ander zijn, haartjes, jukbeenderen, schouders, de kuiten,
Zoals het nu, niet een hier is, zoals je weet bij wie jij zucht, wanneer jij je hoofd neer legt, wanneer jij alert moet of scherp mag en bij wie je in slaap valt zonder besef, 
Zoals wij praten in onze slaap en wachten ongeacht tekens van leven, zoals je vertrouwd alsof het even zeker is als het leven, 
Zoals afstand tracht te vergeten en doet vermoeden dat het erkennen van het ontbreken aan, pas ruimte maakt voor haar,
Zoals vermoedens, niet door ratio maar door het hart bevestigt wordt, zoals zij klopt wanneer jij aanbelt, zoals ik vergeet te voelen, of wat ik voel,
Maar mij toch constant herinner bij wie ik troost voel, wie de huid opwarmt als geen ander, de donkere lucht klaart in verander, zoals de twee volwassenen en de kinderen kunnen praten en spelen tegelijk, 
Zoals wij vaak ik weet toch, ahmmmuen of zuchten op exact hetzelfde moment, 
Zoals wij perongeluk elkaars handen vastpakken precies tegelijk of samen,
Zoals een seconde, een herinnering, smaak, geur, aanraking,
Genoeg is haar besef te doen verschaffen,
Zo denk ik dat zij het ook weten, de dieren, zo kennen zij, naar alle verwachting, de weg."