"Kissinger"

"De man stapt de ruimte binnen en domineerd haar met zijn ontwijkende antwoorden, iedere vraag wordt teruggekaatst, iedere smeekbeden gezien als aanval én ieder verzoek tot vrede wordt gezien als val.
Val maar dan. Doe het. Toe dan. Schiet maar dan. Haal hem over. Toe maar.
Zijn woorden vliegen de kamer door, schrammen rakelings langs het hart maar er zijn enkel beschadigde goederen hier, zwaargewonden, is vooralsnog een te groot woord voor de twee doorgewinterde oorlogs spelers die wij claimen te zijn.
Hij legt de hulsen op tafel, gooit de stoel in een rats naar achter en gaat erop zitten alsof hij naar de richel van de afgrond kijkt vol ontzag branden zijn ogen mij tot de grond op.
"Zeg het maar..."
Er klinkt een echo van een verdwaald kind, hij probeerd hem te stillen, sparteld van ongemak, de marteling vind plaats zonder handen, zonder woorden, geen hulpmiddelen komen hier aan te pas, maar een middeleeuwse taktiek is het zeker wel, onmogelijk. Ik hoor het hem eindeloos zeggen als een troostend mantra voor een te vermoeide landloper, onmogelijk het is onmogelijk, onmogelijk, onmogelijk ik zweer het je mijn kind.
Mijn man praat niet langer met mij, enkel tegen hemzelf in zichzelf. Het geeft niets. Zodra hij de wapens laat vallen, het moment waarop hij zuchtend en in tranen de lucht beticht van een goddeloze aarde, mijn Hemel toch, "ik weet".
Zij zit voor het raam, hij streelt de schouders, langs haar nek, omhoog naar haar wang... En zij tuurt dagen weg, wachtend, hopend, dwalend in gedachte.
De man trekt haar van de vensterbank af, zet haar neer op het aanrecht, schuift een kopje naar haar en knikt z'n kin in de lucht " thee, drink."
Hij stapt de kamer in regeerd direct over de gemeenschappelijke grond, is vastberaden, vergeet het verbond, ontwapenend als de blik is, smelt zijn ijskou als sneeuw voor de zon, in haar omdraaien van de afwas, "ik miste je," "nooit zo veel als ik," "nog meer."
Zij, wuifeld via de vlizo de zolder op, slaakt een zuchtje "ahmm" leidt het gesprek de overgave."