"Le mal du paiement - Het Heden."
"Ik vind het eng. Verschrikkelijk eng. Angstaanjagender dan het grootste vooralsnog onverslagen monster onder mijn bed. Beangstigender dan de geur van elk lijk dat al jaren in mijn kast hangt en ik als de dood vermijd te openen...
Schrikbarend, is het niet? Hoe een mens kan wensen en willen en smeken en smaden en vereeren en vragen en hopen en halen, én toch, haar adem inhoudt wanneer het moment, hét moment geworden is.
De handen strelen trillend het veiligste plekje op de hele wereld, ik noem het thuishaven, de hemel boven de zevende, hét sterrenstelsel dat speciaal voor mij gemaakt is of mijn favoriete kussen, hij noemt het gewoon zijn borst, de vingers zijn aan het spelen in de ruimtes tussen de honderden moedervlekken, bij dat wat ík licht én hij het hart noemt...
"Ik lief je eindeloos..."
"Bijna..."
"Ik lief je altijd meer..."
"Bijna..."
"Tot de maan en terug is niet genoeg, tot in de duisternis en daardoorheen..."
"Geen woordjes of poezie deze keer, gewoon zeggen..."
"Ik..."
"Hmmmmhmm..."
"Ik..."
"Ik..."
"Van jij.."
"Ik geven triljoen om van jij zijn jij gewoon voor mij jij wereld wonderschoon..."
"Nee..."
"Ja welles..."
De woorden hingen toch altijd op de lippen, kwamen er bij elke God, ahmm, én míjn al met horten en stoten uit, ze zaten in iedere "laat je weten als je voetjes weer veilig op de grond staan" én "heb je wel een jas jas bij" of "dito" besloten...
In ieder kusje op je hand terwijl je op de rand van mijn bed een laatste zucht slaakt, in elke keer dat zij overeind springt en je schoenen en sokken goed neerzet omdat je hand vandaag een paar keer met vertrokken gezicht naar je rug gleed, in elke vergeten muffin uit de oven én met voorbedachte rade gekochte sixpack voor een gestorven proost.
Het derde jaar wordt ingeluid met stiltes over en weer, woorden die ongehoord beloofde te blijven maar toch beklijven aan het hart als 'n favoriete herinnering, droom zonder eind."
Schrikbarend, is het niet? Hoe een mens kan wensen en willen en smeken en smaden en vereeren en vragen en hopen en halen, én toch, haar adem inhoudt wanneer het moment, hét moment geworden is.
De handen strelen trillend het veiligste plekje op de hele wereld, ik noem het thuishaven, de hemel boven de zevende, hét sterrenstelsel dat speciaal voor mij gemaakt is of mijn favoriete kussen, hij noemt het gewoon zijn borst, de vingers zijn aan het spelen in de ruimtes tussen de honderden moedervlekken, bij dat wat ík licht én hij het hart noemt...
"Ik lief je eindeloos..."
"Bijna..."
"Ik lief je altijd meer..."
"Bijna..."
"Tot de maan en terug is niet genoeg, tot in de duisternis en daardoorheen..."
"Geen woordjes of poezie deze keer, gewoon zeggen..."
"Ik..."
"Hmmmmhmm..."
"Ik..."
"Ik..."
"Van jij.."
"Ik geven triljoen om van jij zijn jij gewoon voor mij jij wereld wonderschoon..."
"Nee..."
"Ja welles..."
De woorden hingen toch altijd op de lippen, kwamen er bij elke God, ahmm, én míjn al met horten en stoten uit, ze zaten in iedere "laat je weten als je voetjes weer veilig op de grond staan" én "heb je wel een jas jas bij" of "dito" besloten...
In ieder kusje op je hand terwijl je op de rand van mijn bed een laatste zucht slaakt, in elke keer dat zij overeind springt en je schoenen en sokken goed neerzet omdat je hand vandaag een paar keer met vertrokken gezicht naar je rug gleed, in elke vergeten muffin uit de oven én met voorbedachte rade gekochte sixpack voor een gestorven proost.
Het derde jaar wordt ingeluid met stiltes over en weer, woorden die ongehoord beloofde te blijven maar toch beklijven aan het hart als 'n favoriete herinnering, droom zonder eind."
Comments