Thplc

"Soms is een moment genoeg.
Wij zitten, in een zo goed als leeg restaurant, ieder van ons zwijgend boven een vol bord.
De biefstuk zo goed als rauw.
Ik at niet, jij forceerde zo nu en dan een frietje, toch, geen van beide kan adem aan.
Wij praten, geen flauw idee waarover, het enigste dat ik zie, is de diep azuur blauw kolken ogen, de intense schittering van je zilveren gloed én mijn hart dat uitzinnig op het midden van de tafel te kloppen ligt.
Het is zó benauwd dat ik enkel nog het lawaai van bloed in mijn aders hoor ruisen.
Ik zit tegenover jou en besef, mijn lot wordt hier bezegeld. In de paringsdans van twee die eindelijk een mens vinden precies als zijzelf die hun unieke wezen gezamenlijk delen, als een bijna rituele verbazing, zitten zij enkel tegenover elkaar, zonder woord zeggende, glimlachend, starende, dat het zomaar zou kunnen dat je wel eens het zeldzame gevonden hebt.
Tijd en ruimte buigt. De plek kent geen natuurkunde, wetten of tijd. Zo onbeschrijfelijk als de diepte is, de trillingen, de muziek, zo óók de euforie van overgave, ongekend...
En zo smolten zij, even, samen. 
Soms is een moment genoeg. 
Maar is er géén genoeg van te krijgen.
En zo smolten zij, even, samen.
Jaren, voor jaren al jaren, eventjes én altijd nét 'n beetje meer...
Soms is een moment genoeg.
Te zien, voelen, weten, dat een leven lang samen van moment naar moment bewegen, met hem, met haar, het grootste genoegen is."