Ik ook van jou, ik ook van jou.

"Aan de vreemdelingen die mij voorgingen.
Ik was eenzaam, en daarin perfect.
Het was geen lot. Het was niet onontkoombaar. Het ging gewoon, zo.
Hij was eenzaam, en daarin perfect.
Het was een naadloze aansluiting. Ogen vervuld van nostalgie, tranen die triest over de heimwee van de toekomst vandaag al missen wat zij nooit gekend hebben.
Was er maar een zamer geweest. En samen dat meer gezaamd had voor elkaar.
Ik was ieder ander.
Hij was elke man.
Maar dat was het nu net.
Hoe een vreemde als eeuwig familiair aangevoeld kan worden en het hart doet roepen uit volle borst naar de te ontmoetene die het eindelijk herkend.
Het kloppen stief wel duizend maal. Tot het malen zich verhevende tot dejavu en een leven na de dood ontstond. Het delen van een spiegel hemel in de woestijn waar ooit een tuin bloeide in volle glorie. Al het groen verging. Alle ademruimte verstikte. Alle natuurlijke groei en overwoekering van in de kamers, ging op in stof.
Aan de vreemde, die het hart, als ongemak ervaarde.
Heb jij dan nooit in zijn kamers je thuis gevonden, tot het vertrekken?
Aan de vreemde, die behoeftes als opgave in plaats van gift zag.
Heb je nooit gevoeld dan hoeveel vertrouwen en hoop er in een toenadering van wanhoop om liefde te mogen ontvangen of verlangen naar het delen van affectie besloten ligt?
Aan de vreemde, die hiervoor van mijn man hield, alsof hij een onverbeterlijke rots was. 
Zelfs rotsen, smeken de zee om zacht te zijn, opzij dat breken aan het kapot slaan van de golven, opdat zij verweren en door de erosie langzaam maar zeker zichzelf verliezen, een minuscuul stukje per keer.
Aan de vreemde, die van de relatie met mijn man hield, maar in relatie tot, minder hield van de vorm van de ziel of leven, dan de conventie.
Aan de vreemde, die altijd zal houden van, maar niet weet hoe, getuigen van zal wezen maar vergat dat een wees, nu eenmaal.
Ik was eenzaam, en daarin perfect.
Het was het lot, dacht dat ik mijn naam hoorde al vanuit een echo, toen iemand hem riep.
Hij was eenzaam, en daarin perfect.
Het was te voorkomen, maar toch nooit niet."