X
"Er was geen glimlach om het verdriet te maskeren, geen echte clown, geen ballondieren vol van opgeblazen optimisme, er ontbrak aan exotische dieren en trapezes, behalve de tovenaar, was er eigenlijk niemand in de ring.
Het was eenzaam, langdradig en zonder liefde van het altijd al ontbrekende publiek dat in haar absentie ook weinig aanmoedigingen laat staan applous verkondigde, al was het maar in het onzichtbare van de fantasie.
Het was een gelovende atheïst opgesloten in het geloof van het hart, altijd hopende op meer, dromende van groter. Het was een magiër, een alchemist, in de tijden van realisme die als donderslagen en windrukken, zijn zojuist gezette kaartenhuis, in een woord van hun fundament konden ontdoen.
Er leefde een kind tussen al het overtollige trammelant onder de tribunes van kritisisme. Speelde met een leeg vel papier, uren, dagen, weken, maanden. Er was geen kind aan het kind. Hij was stil. Geen omkijken aan. Verondersteld wordt dan ook, dat de tovenaar, zo vaak zijn nostalgische beelden in sterrenstof doet oprijzen, uit de dood de geschiedenis overnieuw tot leven wekt, opdat het hem nog altijd tranen trekt, dat een mens, laat staan een magiër, ommekijken kan.
Tijd, reageerd hier, meer dan hij zelf de beheksingen betoveren kan. De olifanten in de piste, worden constant aan de sluf genomen naar het thuis. Dat de man een emotionele mug, voor consistent prikkelend ziet, zeg zo veel meer over de hopen hoop in zijn hart, dan de nalatigheid van de vliegenmepper om ook andere ongewenste buiten te houden. De grenzen fluctueren evenwichtig aan zijn temperatuur.
Er staan rijtjes aan woonwagens, leeg en verlaten, vies en vervallen. De aandacht voor het interne van een gedeelde wereld, was nog minimaler dan op het kantelpunt van net genoeg. De magiër speelt met klimop en sinasappel bomen, houdt de natuur in leven opdat het is zijn natuur zit. Dat het toveren opdat de wens is om, en krijgen van nature waar gewenst om werd, zonder het onmogelijke bij hand te moeten, eenzaam. Dat altijd, en samen, geen lijden, maar juist het betoverende van de weg."
Het was eenzaam, langdradig en zonder liefde van het altijd al ontbrekende publiek dat in haar absentie ook weinig aanmoedigingen laat staan applous verkondigde, al was het maar in het onzichtbare van de fantasie.
Het was een gelovende atheïst opgesloten in het geloof van het hart, altijd hopende op meer, dromende van groter. Het was een magiër, een alchemist, in de tijden van realisme die als donderslagen en windrukken, zijn zojuist gezette kaartenhuis, in een woord van hun fundament konden ontdoen.
Er leefde een kind tussen al het overtollige trammelant onder de tribunes van kritisisme. Speelde met een leeg vel papier, uren, dagen, weken, maanden. Er was geen kind aan het kind. Hij was stil. Geen omkijken aan. Verondersteld wordt dan ook, dat de tovenaar, zo vaak zijn nostalgische beelden in sterrenstof doet oprijzen, uit de dood de geschiedenis overnieuw tot leven wekt, opdat het hem nog altijd tranen trekt, dat een mens, laat staan een magiër, ommekijken kan.
Tijd, reageerd hier, meer dan hij zelf de beheksingen betoveren kan. De olifanten in de piste, worden constant aan de sluf genomen naar het thuis. Dat de man een emotionele mug, voor consistent prikkelend ziet, zeg zo veel meer over de hopen hoop in zijn hart, dan de nalatigheid van de vliegenmepper om ook andere ongewenste buiten te houden. De grenzen fluctueren evenwichtig aan zijn temperatuur.
Er staan rijtjes aan woonwagens, leeg en verlaten, vies en vervallen. De aandacht voor het interne van een gedeelde wereld, was nog minimaler dan op het kantelpunt van net genoeg. De magiër speelt met klimop en sinasappel bomen, houdt de natuur in leven opdat het is zijn natuur zit. Dat het toveren opdat de wens is om, en krijgen van nature waar gewenst om werd, zonder het onmogelijke bij hand te moeten, eenzaam. Dat altijd, en samen, geen lijden, maar juist het betoverende van de weg."
Comments