LIEBE
"Was zo graag een kat geweest,
Een van die strikkels, een kater met een karakter.
Dat ik elke dag voor het raam zou wachten tot je auto pontificaal op de verkeerde plek parkeerde en jij je intrede maakte, weer thuis.
Me eenkennig zou laten wezen, enkel eten wanneer het door de baas zijn hand, enkel kroelen en kopjes geven aan de kuiten van.
Was zo graag een sint Bernard geweest. Groot en van excessieve lompheid voorzien. Dat mijn buik en de vacht dusdanig groeien zou, dat er drie pasgeborene op in slaap zouden kunnen vallen zonder problemen. Dat ik uren stil zou, liggende, op het ritme van de ademhaling van mijn meest geliefde. Dat een piepje en schuine kop alle troost in de wereld zou bieden aan de man eenzaam op de bank, en er geen traan zou vloeien die vervolgens niet met geglimlach van verbazing van zijn gezicht gelikt werd. Dat ik huilen zou naar de maan van bezorgdheid wanneer de voetstappen het pad naar de deur te lang niet doen klinken.
Was zo graag een goed mens geweest. Een mens dat een echt mensen mens was. Als zij al bestaan. Een die het licht in je leven liet schijnen als op een eindeloze zomerdag. Dat ik je nooit zou bezeren met een klakkeloze grap of halfhoofdige opmerking. Dat ik elk pijntje van genezing zou kunnen voorzien, ik pleisters niet langer op de grond laat vallen of doorscheur wanneer ik ze open probeer te maken. Dat ik je zou voeden tot de huid weer leeft van kleur.
Maar ik ben enkel een mens. Een mens met alle gebreken van dien. Die niets minder dan het imperfecte wezen zijnde dienen.
Was zo graag een mens geweest dat liefde begreep, zoals liefde mij begrijpt. Maar ik ben enkel een mens dat liefheefd en begeerd zoals de drang en grilligheid van nature over haar hart regeerd, hondsbrutaal met tijden, en te vaak als een kat in het nauw springende waar alle ruimte is, een mens dat ook niet meer weet dan dat wat het hart sneller doet kloppen zonder pardon of reden en wanneer het haar tevreden in slaap doet sussen..."
Een van die strikkels, een kater met een karakter.
Dat ik elke dag voor het raam zou wachten tot je auto pontificaal op de verkeerde plek parkeerde en jij je intrede maakte, weer thuis.
Me eenkennig zou laten wezen, enkel eten wanneer het door de baas zijn hand, enkel kroelen en kopjes geven aan de kuiten van.
Was zo graag een sint Bernard geweest. Groot en van excessieve lompheid voorzien. Dat mijn buik en de vacht dusdanig groeien zou, dat er drie pasgeborene op in slaap zouden kunnen vallen zonder problemen. Dat ik uren stil zou, liggende, op het ritme van de ademhaling van mijn meest geliefde. Dat een piepje en schuine kop alle troost in de wereld zou bieden aan de man eenzaam op de bank, en er geen traan zou vloeien die vervolgens niet met geglimlach van verbazing van zijn gezicht gelikt werd. Dat ik huilen zou naar de maan van bezorgdheid wanneer de voetstappen het pad naar de deur te lang niet doen klinken.
Was zo graag een goed mens geweest. Een mens dat een echt mensen mens was. Als zij al bestaan. Een die het licht in je leven liet schijnen als op een eindeloze zomerdag. Dat ik je nooit zou bezeren met een klakkeloze grap of halfhoofdige opmerking. Dat ik elk pijntje van genezing zou kunnen voorzien, ik pleisters niet langer op de grond laat vallen of doorscheur wanneer ik ze open probeer te maken. Dat ik je zou voeden tot de huid weer leeft van kleur.
Maar ik ben enkel een mens. Een mens met alle gebreken van dien. Die niets minder dan het imperfecte wezen zijnde dienen.
Was zo graag een mens geweest dat liefde begreep, zoals liefde mij begrijpt. Maar ik ben enkel een mens dat liefheefd en begeerd zoals de drang en grilligheid van nature over haar hart regeerd, hondsbrutaal met tijden, en te vaak als een kat in het nauw springende waar alle ruimte is, een mens dat ook niet meer weet dan dat wat het hart sneller doet kloppen zonder pardon of reden en wanneer het haar tevreden in slaap doet sussen..."
Comments