TLOAT

"Veel te vaak, spenderen wij, zonder ooit stil te staan bij de belangrijkste vragen in, dat je het zou stippen tot op het bot om te weten, te begrijpen, met zekerheid vast te kunnen stellen, alsof het een ziekte is met duidelijke indicatoren, dat het zwart op wit zou kunnen staan, en dat het antwoord zo veel belangrijker, dan de vraag. Dat zij daarom vast minder gesteld wordt, of te vaak in andere woorden, dan, het is toch niet waar een mens is of naartoe afreist, de weg en haar charmes, de straat en haar klanken, het pad en al haar onfortuinlijkheden, of zelfs de zee in al haar overspoelen heeft niets op de getuigen, met wie wij de aanschouwing, iedere barre overwintering en opluchtende lente kriebels al delende in het erkennen van karakter en liefde leven.
"Waar denk je aan?" "Hoe voel je je?" "Wat hebben wij elkaar aangedaan?" ongeacht de vrede, de acceptatie van, het ogenschijnlijke onvoorwaardelijke hart dat de ziel meedraagt in de besloten handen, wat een mens ook antwoorden kan in al zijn geloof, hoop, liefde. Het belangrijkste antwoord sluimerd enkel van sterfbed naar sterfgang en verstikt zo nu en dan zelf onder het gewicht van te veel overlading, nog voor zij goed en wel met de laatste zucht uitgesproken werd.
"Jou." "Gezien." "Wij hielden van elkaar, zonder te weten, hoe een mens liefheeft en getuigen kan zijn, tegelijkertijd."
En het doet er niet toe, hoe een mens houdt van, zolang zij maar houden, de oorlog maar doorvoert, alles is gegrond, er zijn geen regels, geen grenzen, geen grotere getuigen van, dan onze tegenstanders, onze bondgenoten, onze krijgers en naasten, laat staan, wanneer zij alles in een, ook nog eens wonende in het hart dat de aanval nauwelijks, de ruïne met tekeningen van eigen hand verwoestende...
Veel te vaak, spenderen wij, zonder ooit stil te staan bij de belangrijkste antwoorden, dat het geen vraag zou wezen als het."