X
"Er hing een waas om hem heen, zacht gekleurd en soms zo vol van vrede, hier, in het Zwitserland, wordt gefluisterd, gehuiverd wanneer een glimp van zijn componeren even aan de terrasdeuren naar buiten ontsnapt.
Wanneer er enkele noten vallen, het spelen tot het hoogtepunt rijkt, de rijm waarin hij beweegt, de armen van weleer, schouders zo kordaat, er is geen man, als hij die met het leven de handen in een slaat.
Het koninklijk orkest, komt vaak over de vloer, zij dweilen aan met instrumenten die hij alle bij naam kent. De dirigent zwijgt. Speelt de platen die de toon moeten zetten voor de verademing van.
Kruipt het stilst in bed maar ligt nooit met zijn handjes boven de dekens, als de man zijn bloed overgenomen is met een jubelende fles van 12 of de lekkernij die daarbij hoort. Dan de handen, handen, oh zijn handen. Zinderig zwierend in de ronde terwijl hij zo stil mogelijk probeerd niet luid te zijn en dat toch altijd weest.
Zijn trui gaat meestal niet zo soepel meer, maar kleed graag uit wie toch al naakt en rauw in doen en laten mijn drempel over stapt.
Hij neuriet wat, zelfs in zijn slaap, zelf na de, ook tijdens, en daarvoor al, elke seconde van elke dag, de muziek, de muziek is niet om te horen, die voel je.
Zijn snurken vormt het ritme voor een in slaap vallen van alle veiligheden voorzien.
Mijn Zwitser laat de zuchten in de ochtend klinken als het galoren, hij is weer hier, met mij, speelt frivool met de plukjes haren die mijn lippen in de weg liggen om wakker gekust te worden.
De stubeten komen en gaan, dat volksmuziek al lang verloren was, opdat de muziek het, over en door en ver buiten de grenzen dwars laat lopen, zoals mijn warhoofdje, de professor nooit tweemaal dezelfde melodie kan.
Er is maar vertegenwoordiger van het volk dat de muziek altijd en immer meer in de oren doet klinken alsof zij geschreven is om het lichaam te bevrijden van de ziel, mijn man, de trouvere, is een mens van het volk.
Opdat een man van componeren, uit de tijd, toch altijd een minnezanger beoogt, een die enkel voor hem, het woord, en luiden doet."
Wanneer er enkele noten vallen, het spelen tot het hoogtepunt rijkt, de rijm waarin hij beweegt, de armen van weleer, schouders zo kordaat, er is geen man, als hij die met het leven de handen in een slaat.
Het koninklijk orkest, komt vaak over de vloer, zij dweilen aan met instrumenten die hij alle bij naam kent. De dirigent zwijgt. Speelt de platen die de toon moeten zetten voor de verademing van.
Kruipt het stilst in bed maar ligt nooit met zijn handjes boven de dekens, als de man zijn bloed overgenomen is met een jubelende fles van 12 of de lekkernij die daarbij hoort. Dan de handen, handen, oh zijn handen. Zinderig zwierend in de ronde terwijl hij zo stil mogelijk probeerd niet luid te zijn en dat toch altijd weest.
Zijn trui gaat meestal niet zo soepel meer, maar kleed graag uit wie toch al naakt en rauw in doen en laten mijn drempel over stapt.
Hij neuriet wat, zelfs in zijn slaap, zelf na de, ook tijdens, en daarvoor al, elke seconde van elke dag, de muziek, de muziek is niet om te horen, die voel je.
Zijn snurken vormt het ritme voor een in slaap vallen van alle veiligheden voorzien.
Mijn Zwitser laat de zuchten in de ochtend klinken als het galoren, hij is weer hier, met mij, speelt frivool met de plukjes haren die mijn lippen in de weg liggen om wakker gekust te worden.
De stubeten komen en gaan, dat volksmuziek al lang verloren was, opdat de muziek het, over en door en ver buiten de grenzen dwars laat lopen, zoals mijn warhoofdje, de professor nooit tweemaal dezelfde melodie kan.
Er is maar vertegenwoordiger van het volk dat de muziek altijd en immer meer in de oren doet klinken alsof zij geschreven is om het lichaam te bevrijden van de ziel, mijn man, de trouvere, is een mens van het volk.
Opdat een man van componeren, uit de tijd, toch altijd een minnezanger beoogt, een die enkel voor hem, het woord, en luiden doet."
Comments