O
Zou graag willen zeggen dat ik 'n femininistische vrouw of op zijn minst het type vrouw was dat een ander niet op haar ziel zou trappen blind van verlangen, had graag een snufje activisme of ruggengraat gekregen van de God waar ik ook al niet genoeg vertrouwen in heb om hem mijn geloof te geven.
Ik denk dat ik maar moet toegeven.
Mijn leven lang, één dief.
Of in ieder geval voorbestemd het pad te bewandelen naar het moment des oordeels, waar geen allesoverheersende, massa of alzienend oog m'n veroordeling velde, enkel ik.
Ik de dief.
Steel wat mij niet behoord, zonder excuses, stoor mij er niet aan dat het niet het mijne te nemen was, want als het me niet zo gemakkelijk gegeven werd, dan had ik dé angsthaas toch nooit in het hol durven te springen om de tijd achterna te gaan.
Ik had verwacht, dat ik gedurende mijn leven, conservatiever zou zijn, niet perse via mijn politieke uitingen die ik voornamelijk niet uit omdat ik ook nooit stem klagende over hoe zwijgzwaam de mens is in deze tijd, ik ben zo'n vuile hypocriet, wanneer ik zeg dat ik er toch ook niks aan kon doen, het onmogelijk te voorkomen was, alsof bonte was, niet al blauw genoeg was.
Was ik maar nauwgezetter, fatsoenlijker, volwassener of minder stiekem.
Dat ik een bijzonder wijs kind was, altijd alles naar mijn hand kon zetten, genoot van het woord 'nee' omdat het als een vraagstelling was, hoe kan zij een 'ja' worden zonder haar weet?
Als de kinderen je spullen af pakte, je plaagde, dan was je zo scherp, je koos altijd eerst wat je zeker niet wilde, zodat wanneer ze het triomfanrelijk uit je handen trokken, jij als laatste lachte na het nemen van je werkelijke voorkeur, je was zo altijd al, analyserende door al je vraagstukken heen, of het nu ging over blaadjes die van de bomen vielen, houden van of rekensommen.
De uitzonderlijke combinatie zijn, het enige waar op te tellen is. "Je bent een misselijk mens."
Maar ook maar, mens. Én zelfs als ik ziekelijk eerlijk ben, gekwietst en altijd mét voorbedachte rade.
Enkel, wanneer de gelegenheid de dief maakt.
Én jij, kwam als gelegen mijn vliegensvlugge vingers verleiden, je te nemen alsof het leven is."
Ik denk dat ik maar moet toegeven.
Mijn leven lang, één dief.
Of in ieder geval voorbestemd het pad te bewandelen naar het moment des oordeels, waar geen allesoverheersende, massa of alzienend oog m'n veroordeling velde, enkel ik.
Ik de dief.
Steel wat mij niet behoord, zonder excuses, stoor mij er niet aan dat het niet het mijne te nemen was, want als het me niet zo gemakkelijk gegeven werd, dan had ik dé angsthaas toch nooit in het hol durven te springen om de tijd achterna te gaan.
Ik had verwacht, dat ik gedurende mijn leven, conservatiever zou zijn, niet perse via mijn politieke uitingen die ik voornamelijk niet uit omdat ik ook nooit stem klagende over hoe zwijgzwaam de mens is in deze tijd, ik ben zo'n vuile hypocriet, wanneer ik zeg dat ik er toch ook niks aan kon doen, het onmogelijk te voorkomen was, alsof bonte was, niet al blauw genoeg was.
Was ik maar nauwgezetter, fatsoenlijker, volwassener of minder stiekem.
Dat ik een bijzonder wijs kind was, altijd alles naar mijn hand kon zetten, genoot van het woord 'nee' omdat het als een vraagstelling was, hoe kan zij een 'ja' worden zonder haar weet?
Als de kinderen je spullen af pakte, je plaagde, dan was je zo scherp, je koos altijd eerst wat je zeker niet wilde, zodat wanneer ze het triomfanrelijk uit je handen trokken, jij als laatste lachte na het nemen van je werkelijke voorkeur, je was zo altijd al, analyserende door al je vraagstukken heen, of het nu ging over blaadjes die van de bomen vielen, houden van of rekensommen.
De uitzonderlijke combinatie zijn, het enige waar op te tellen is. "Je bent een misselijk mens."
Maar ook maar, mens. Én zelfs als ik ziekelijk eerlijk ben, gekwietst en altijd mét voorbedachte rade.
Enkel, wanneer de gelegenheid de dief maakt.
Én jij, kwam als gelegen mijn vliegensvlugge vingers verleiden, je te nemen alsof het leven is."
Comments