X
"Hij is met vlagen, zo mysterieus, dat hij zichzelf niet eens begrijpt.
De man; spreekt van een nieuwe ontmoeting planning, nadat hij mij dagen heeft laten wachten tot het hoge woord, dan eindelijk gebogen is en met de knieën de grond aan raakt,
"november";
"december",
wij tellen dát waar wij onszelf zeker in rekenden.
Of ik wacht op het daadwerkelijk uitgeven van een portret dat ik al jaren geleden schilderde, zodat zijn goedkeuring, zijn krabbel, zijn signature er ook écht op staat.
Als ik niet zo ongeloofelijk aangedaan was door zijn onpenetreerbare stellingen over hoe te moeten leven; wanneer zijn enige doel in overleven is, te mogen zijn, onvoorwaardelijk, op zijn eigen wetten die tegen de natuurkrachten van zijn wonders en rampen ingaan, als hij mij niet in één seconden kon vermoorden enkel om mij tot wederopstand te doen wekken, dan was ik al lang, eeuwen en levens, klaar geweest met het redigeren, maar de woorden, lijken hem nooit eer aan te doen.
Mijn man, is met tij en keer, zo onbereikbaar, dat binnen handbereik zijn niets meer met lichamelijke aanraking te maken heeft, hij is wederom,
Dé Schuiler, Dé Zwijger, Dé tegenhanger van de Kafka geworden; mijn man, zoekt naar de nooduitgang in de gevangenis die deze architect gelukzalig compleet afsloot van de buitenwereld.
Dat veilig, enkel een feit is, wanneer de angst, van het een, de angst voor het ander overwint, maar met elke verandering van het weer, het idee van geborgenheid of verborgen moeten zijn, doet veranderen zoals de klank van zijn stem nooit doet.
Geen hoogte, geen laagte, geen toon anders dan mono.
Hij benoemt zichzelf tot open, kroont zijn hoofd tot een verlichte denker, een vrije man, een ongerepte fantast, die niet durft te denken aan, die de beelden verwijderd uit het geheugen, opdat zijn creaties, zoals hij, nooit opgesloten zouden mogen zijn, in een hart dat het weigert te ontvangen maar haar dag en nacht smeekt, toe dan, hou me vast.
Hij knikt maar zegt eigenlijk nee, ik voel het niet, ik ben te bang, voel me alleenstaand, omdat het te druk is."
De man; spreekt van een nieuwe ontmoeting planning, nadat hij mij dagen heeft laten wachten tot het hoge woord, dan eindelijk gebogen is en met de knieën de grond aan raakt,
"november";
"december",
wij tellen dát waar wij onszelf zeker in rekenden.
Of ik wacht op het daadwerkelijk uitgeven van een portret dat ik al jaren geleden schilderde, zodat zijn goedkeuring, zijn krabbel, zijn signature er ook écht op staat.
Als ik niet zo ongeloofelijk aangedaan was door zijn onpenetreerbare stellingen over hoe te moeten leven; wanneer zijn enige doel in overleven is, te mogen zijn, onvoorwaardelijk, op zijn eigen wetten die tegen de natuurkrachten van zijn wonders en rampen ingaan, als hij mij niet in één seconden kon vermoorden enkel om mij tot wederopstand te doen wekken, dan was ik al lang, eeuwen en levens, klaar geweest met het redigeren, maar de woorden, lijken hem nooit eer aan te doen.
Mijn man, is met tij en keer, zo onbereikbaar, dat binnen handbereik zijn niets meer met lichamelijke aanraking te maken heeft, hij is wederom,
Dé Schuiler, Dé Zwijger, Dé tegenhanger van de Kafka geworden; mijn man, zoekt naar de nooduitgang in de gevangenis die deze architect gelukzalig compleet afsloot van de buitenwereld.
Dat veilig, enkel een feit is, wanneer de angst, van het een, de angst voor het ander overwint, maar met elke verandering van het weer, het idee van geborgenheid of verborgen moeten zijn, doet veranderen zoals de klank van zijn stem nooit doet.
Geen hoogte, geen laagte, geen toon anders dan mono.
Hij benoemt zichzelf tot open, kroont zijn hoofd tot een verlichte denker, een vrije man, een ongerepte fantast, die niet durft te denken aan, die de beelden verwijderd uit het geheugen, opdat zijn creaties, zoals hij, nooit opgesloten zouden mogen zijn, in een hart dat het weigert te ontvangen maar haar dag en nacht smeekt, toe dan, hou me vast.
Hij knikt maar zegt eigenlijk nee, ik voel het niet, ik ben te bang, voel me alleenstaand, omdat het te druk is."
Comments