X
"Hoe? Dan. Ons.
Zoals nu maar dan in het kwadraat.
Hopelijk op een plek waar horretjes bestaan en waar ik heb geleerd te accepteren dat het onmogelijk is alles zelf te doen, daar waar jij dingen mag ophangen en de handen dagelijkse dingen mogen maken, niet langer enkel gespaard worden voor de belangrijkste klus in de korte tijd te klaren.
Zonder wekkertjes midden in de nacht, er wordt hier optijd geslapen, met ogen open gedroomd en uitvoerig besproken hoe de nacht op de andere helft van het bed was tijdens het ontbijt.
Met de taken verdeeld, want eerlijk waar, het is een hele opgave aan te gaan met een dyscalculie tellend meisje aan je zijde. Maar wees niet gevreesd, ik kan tot drie en al zie ik het vaak verkeerd, dat ik altijd mijn best doe, daar kun je op rekenen.
Handig, met een plek voor je schoenen, waar ook meteen de blarenpleisters liggen, en de sokken zonder gaatjes al klaar zitten in het paar dat wél bij je broek past.
Als een tekening, zorgvuldig bewaard, respectievelijk gewaardeerd om de lijnen en met eindeloze prijzingen over wie dit samen op de kaart hebben gezet, jij en ik, tekenend voor het leven, langzaam aan door bouwend aan het ontwerp, de blauwprint van doorpakken op.
Heel stil met tijden als we allebei into onze introverte mode zijn.
Onstuimig wild tijdens de hittegolven, onbegonnen werk, de drank, de drang om, en jou.
Lieflijk, wij mekkeren en mauwen wat af naar elkaar, het is ook zo simpel toch, je kiest uiteindelijk toch altijd met wie je wel levenslang wil bikkeren, omdat het gepaard gaat met een leven lang verzoenen.
Hoe het zou zijn?
Zoals nu, maar anders, meer tijd, meer ontbijtjes, meer voeten in bed, meer Netflix samen kijken, meer boeken in de kast, meer dagelijkse strijden, meer vragen, meer geven, meer antwoorden, meer leven, meer irriteren en nog veel vaker vergeven.
Het zou zijn als ons, precies, wat wij er door de jaren heen aan werken voor en willen investeren in of bouwen aan, ingestopt hebben, met alle zorg en aandacht verwezenlijkt vanuit de liefde voor, de ander in ons."
Zoals nu maar dan in het kwadraat.
Hopelijk op een plek waar horretjes bestaan en waar ik heb geleerd te accepteren dat het onmogelijk is alles zelf te doen, daar waar jij dingen mag ophangen en de handen dagelijkse dingen mogen maken, niet langer enkel gespaard worden voor de belangrijkste klus in de korte tijd te klaren.
Zonder wekkertjes midden in de nacht, er wordt hier optijd geslapen, met ogen open gedroomd en uitvoerig besproken hoe de nacht op de andere helft van het bed was tijdens het ontbijt.
Met de taken verdeeld, want eerlijk waar, het is een hele opgave aan te gaan met een dyscalculie tellend meisje aan je zijde. Maar wees niet gevreesd, ik kan tot drie en al zie ik het vaak verkeerd, dat ik altijd mijn best doe, daar kun je op rekenen.
Handig, met een plek voor je schoenen, waar ook meteen de blarenpleisters liggen, en de sokken zonder gaatjes al klaar zitten in het paar dat wél bij je broek past.
Als een tekening, zorgvuldig bewaard, respectievelijk gewaardeerd om de lijnen en met eindeloze prijzingen over wie dit samen op de kaart hebben gezet, jij en ik, tekenend voor het leven, langzaam aan door bouwend aan het ontwerp, de blauwprint van doorpakken op.
Heel stil met tijden als we allebei into onze introverte mode zijn.
Onstuimig wild tijdens de hittegolven, onbegonnen werk, de drank, de drang om, en jou.
Lieflijk, wij mekkeren en mauwen wat af naar elkaar, het is ook zo simpel toch, je kiest uiteindelijk toch altijd met wie je wel levenslang wil bikkeren, omdat het gepaard gaat met een leven lang verzoenen.
Hoe het zou zijn?
Zoals nu, maar anders, meer tijd, meer ontbijtjes, meer voeten in bed, meer Netflix samen kijken, meer boeken in de kast, meer dagelijkse strijden, meer vragen, meer geven, meer antwoorden, meer leven, meer irriteren en nog veel vaker vergeven.
Het zou zijn als ons, precies, wat wij er door de jaren heen aan werken voor en willen investeren in of bouwen aan, ingestopt hebben, met alle zorg en aandacht verwezenlijkt vanuit de liefde voor, de ander in ons."
Comments