"Matten, A. (2)."
"Ik staar hem een tijdje aan, er lijkt zojuist een ontploffing te zijn geweest.
Zag ledematen vliegen, vulling van stoelen uiteenspatten om vervolgens in rook op te gaan en scherven als bijen in chaotische kollone voorbij schieten... te snel om met het blote oog tijdens angst tot in detail waar te nemen.
Hij zegt van niet.
"Er is hier niets om bang voor te zijn."
Mijn oor fluit nog na, piept wel te verstaan, het trillen van mijn trommelvliezen is nog niet gestilt, alvorens hij mij veilig verklaard.
En toch, de brokstukken, ik zweer, ik zweer.
Mijn raam is volledig gelijmd, elke scherf terug geplaatst, ze zijn allemaal ingekleurd met ecoline, als kleurrijke kindopvang Mandela en alsnog hoor ik hem zeggen, "je bent hier, het is al goed...", maar je zou toch zeggen, ik zou toch zeker durven te geloven, dat iemand er uitzonderlijke aandacht aan heeft besteedt het te doen laten lijken alsof er hier, niets brak.
Mijn ogen zoeken naar een streepje op zijn wang, een extra rimpeltje boven zijn opgetrokken wenkbrauwen of het linkse oog dat net iets te diep wegtrekt in zijn scherpte... Niets, geen tekens van leugens, geen lipbijtende, strotten verknijpende te hogen tonen te bekennen...
"Ik ben het maar..." Ik hoor hem zijn naam herhalen, de kippenvel, de rust, de stilte van de vrede keerde terug.
Mijn bed lijkt haar gewoonlijke proporties weer terug te hebben en de vloer ziet eruit alsof zij ondoorgrondelijk is blijven staan tijdens de inslag, geen sporen van de aanslag op mijn zinnigheid hier.
"Mijn spinnetje, mijn Carmen, ben je hier?"
"Ja"
"Nee"
"Overal"
Ik kijk dwars door zijn ogen, zoek naar een gedachte, een geur, een aanraking of geluid om aan vast te houden. "Mijn engeltje... Mijn engeltje toch..."
De ruis voor mijn ogen, het gestorven televisiescherm dat de weg naar Alaska verraad bekeerd zich tot de hedendaagse tijd en gaat live. Het is mijn man maar. Mijn man is hier.
"Sorry.."
"Nee alstublieft niet..."
Ik staar hem een tijdje aan, glimlach, opdat revalideren voornamelijk over validatie gaat, en mijn man in eindeloze hoop en optimisme praat."
Zag ledematen vliegen, vulling van stoelen uiteenspatten om vervolgens in rook op te gaan en scherven als bijen in chaotische kollone voorbij schieten... te snel om met het blote oog tijdens angst tot in detail waar te nemen.
Hij zegt van niet.
"Er is hier niets om bang voor te zijn."
Mijn oor fluit nog na, piept wel te verstaan, het trillen van mijn trommelvliezen is nog niet gestilt, alvorens hij mij veilig verklaard.
En toch, de brokstukken, ik zweer, ik zweer.
Mijn raam is volledig gelijmd, elke scherf terug geplaatst, ze zijn allemaal ingekleurd met ecoline, als kleurrijke kindopvang Mandela en alsnog hoor ik hem zeggen, "je bent hier, het is al goed...", maar je zou toch zeggen, ik zou toch zeker durven te geloven, dat iemand er uitzonderlijke aandacht aan heeft besteedt het te doen laten lijken alsof er hier, niets brak.
Mijn ogen zoeken naar een streepje op zijn wang, een extra rimpeltje boven zijn opgetrokken wenkbrauwen of het linkse oog dat net iets te diep wegtrekt in zijn scherpte... Niets, geen tekens van leugens, geen lipbijtende, strotten verknijpende te hogen tonen te bekennen...
"Ik ben het maar..." Ik hoor hem zijn naam herhalen, de kippenvel, de rust, de stilte van de vrede keerde terug.
Mijn bed lijkt haar gewoonlijke proporties weer terug te hebben en de vloer ziet eruit alsof zij ondoorgrondelijk is blijven staan tijdens de inslag, geen sporen van de aanslag op mijn zinnigheid hier.
"Mijn spinnetje, mijn Carmen, ben je hier?"
"Ja"
"Nee"
"Overal"
Ik kijk dwars door zijn ogen, zoek naar een gedachte, een geur, een aanraking of geluid om aan vast te houden. "Mijn engeltje... Mijn engeltje toch..."
De ruis voor mijn ogen, het gestorven televisiescherm dat de weg naar Alaska verraad bekeerd zich tot de hedendaagse tijd en gaat live. Het is mijn man maar. Mijn man is hier.
"Sorry.."
"Nee alstublieft niet..."
Ik staar hem een tijdje aan, glimlach, opdat revalideren voornamelijk over validatie gaat, en mijn man in eindeloze hoop en optimisme praat."
Comments