"Alottle."

"Dat het kleurenpalet van nostalgie zo breed was, ik vergis me iedere keer in de intense golven waarmee het gemis zich kapot slaat op de rots,
Hoe de klink voelt als een warme omhelzing wanneer de hand op haar gelegd wordt,
Wanneer de geur van daar zelfs hier nog mijn neus lijkt te bezitten én mij met het verlangen naar bedweld,
De takken spelen in de wind, het is nog te koud maar de sokken gaan uit, de tenen willen gekriebeld worden door het zand, verliezen zichzelf in de kippenvel van de aanraking,
De klank waarmee zij op het nachtkastje land, de streling van vertrouwde gronden die nooit teleurstellen, uit het goede hout gesneden, mijn lippen kussen ieder scherp randje dat mij spaarde tijdens onhandigheid,
De straat lijkt levendiger dan in de dromen, de lantaarns feller en de wind zachter,
Toch ik zweer,
Stilletjes aaien mijn zolen over de mat, zet de schoenen op de tweede neer, routine, nooit was ik ergens zo aan gehecht, hield ik van iemand meer dan routine,
Ik kende je, herken je nog altijd en overal in de frictie van een seconde, het geheugen, al verliezen wij haar, zij altijd onthoudt het,
Dat is dan ook waarom er in geen enkele van mijn klokken een batterij zit, hun tikken klinkt immers nooit, zoals het ooit is geweest."

Comments

Popular Posts